می‌گویند قبل از این‌که آقامحمدخان قاجار تهران را به عنوان پایتخت کشور انتخاب کند، تهران روستایی خوش آب‌وهوا بود از توابع ری. این تصور سبب شد تاریخ تهران پیش از قاجار تحت‌الشعاع شهر ری قرار گرفت و مورخان توجه چندانی به پیشینه آن نکردند.
شاید این مورخان حق داشتند که بر اساس بقایای تمدن چشمه علی در شهر ری، چنین تصوری داشته باشند اما با کشف آثار تدفین و بقایای انسانی در تپه های قیطریه، سابقه سکونت انسان در تهران به 3000سال رسید اما سال گذشته کشف اتفاقی یک دانشجوی باستان شناسی در پی حفاری های شرکت آب و فاضلاب در خیابان مولوی و کاوش های باستان شناسی نشان داد قدمت سکونت در تهران از این هم بیشتر است.
کشف اسکلت یک زن در این کاوش ها تاریخ تهران را به 7000سال پیش رساند. مسئولان شهری و میراث فرهنگی از این کشف ذوق زده شدند، تا جایی که گفته شد آن محل را به سایت موزه تبدیل می کنند.
اما با گذشت زمان نگهداری از بقایای این زن به یک معضل تبدیل شد. پیشتر مردان نمکی در اثر بی توجهی و نبود امکانات کافی در معرض خطر نابودی قرار گرفتند.
چنین خطری بانوی 7000 ساله را نیز تهدید می کند. در هفته های گذشته اخبار متناقضی درباره چگونگی نگهداری اسکلت آن مطرح شد. شرایط نا مناسب نگهداری آن سبب شد که سرانجام مسئولان پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری ریسک کنند و به انتقال موقت آن به موزه ملی تن دهند.
باستان شناسان نیز دست به کار شده اند و در چند روز گذشته با آزادسازی اطراف این اسکلت زمینه انتقال آن را به موزه ملی فراهم ساخته اند.
از سوی دیگر، حمیده چوبک، رئیس پژوهشکده باستان شناسی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، قول داده این اسکلت پس از مطالعات لازم فنی و تخصصی برای ایجاد سایت موزه و همچنین ادامه کاوش ها به محل اصلی خود بازگردانده شود.
جام جم آنلاین
