در اردوگاه نماز جماعت ممنوع بود و به قول خودشان می گفتند، در ارتش عراق مجازاتش حبس ابد است، چون از اجتماع و وحدت وحشت داشتند.
یک روز صبح من مشغول اقامه نماز صبح بودم و بدون اطلاع دو تا از بچه ها اقتدا نمودند. نگهبان عراقی ما را دید. به قول خودش طلبه هم بود. سه روز بعد من را از صف بیرون کشیدند. متوجه شدم موضوع مربوط به نماز است، ولی گفتند تو نیمه های شب زیر پتو قرآن خوانده ای.
من را به زندان انفرادی بردند و کتک زدند و شکنجه و فلک کردند و پس از آن بود که مجروح شدم. پاهایم آماس کرده بود و خونریزی داشت. دست های مرا گرفته بودند و روی خارها می دواندند. به یکی از بچه های کرمان که حدود 15 سال داشت، گفتند به من بشین برپا بدهد.
او امتناع کرد. به او گفتم: اشکال ندارد، بگو وگرنه کتک می خوری. به من گفت: شما بزرگتری و بر من ولایت داری. خلاصه کتک را خورد مفصل، ولی رعایت نمود.
بله. این پایبندی های مذهبی بود که به اسرا نیرو می داد تا در برابر ظالم بایستد و همچون کوه مقاومت کند در جبهه نبرد به شکلی و در بند دشمن به نحو دیگر و با عنایت به مشکلات شدید روحی و جسمی و گرسنگی مفرط حاکم بر جو اردوگاه شاهد ایثار و فداکاری بچه ها بودیم که تداعی کننده صدر اسلام و شعب ابوطالب بود، تنها چیزی که می توانست در آن وضعیت اسفناک و وحشتناک انسان را حفظ کند و قوت ببخشد توکل به خدا و ایمان به معاد بود و لا غیر.
اسرا زجرها، شکنجه ها وسختی ها را به فرصت تبدیل نمودند وعلاوه بر حفظ قران ، بهره برداری های شایانی نیز در زمینه های علمی واخلاقی وتهذیب نفس نصیب خود نمودند.
اردوگاه تکریت (مفقودالاثرها)
