اواخر جولای، جوزف کرامِر، مالک ۲۵ ساله شرکت خرچنگ اقیانوس اطلس، همراه پدر و دوستش سوار قایق شدند. همانطور که او محتویات ۲۰ تله‌اش را در سواحل نیوهمپشایر بررسی می‌کرد، از یافتن یک خرچنگ رنگارنگ مسحورکننده داخل آخرین تله تعجب کرد.
کرامر ابتدا تصور کرد یک خرچنگ آبی (یک در دو میلیون) صید کرده، اما خیلی زود متوجه شد خرچنگی خوش‌رنگی که در دست دارد، نادرتر از خرچنگ آبی است: یک خرچنگ پشمکی بسیار نادر (یک در صد میلیون)!
از آنجا که طبق دستورالعمل‌های محلی، صید این حیوان مجاز بود، کرامِر آن را به مرکز علوم ساحلی در رای (Rye) برد. آنجا، سَم روتکا آکواریوم‌دار این خبر خوشحال‌کننده را داد که صید کرامر یک خرچنگ پشمکی نر سالم با ترکیب رنگ‌های زیبای اسطوخودوسی، بنفش و صورتی است. روتکا در طول بیش از یک دهه فعالیت خود، تنها ۱۵ خرچنگ پشمکی دیده است.
کرامر گفته: «فکر می‌کنم صید چنین خرچنگی بدون شک تا پایان عمرم تکرار نخواهد شد. بی‌نهایت از اینکه این صید نصیبم شد و حالا همه می‌توانند آن را ببینند، خوشحالم.»
البته اسم این خرچنگ به این معنا نیست که طعمی شبیه به پشمک دارد! بلکه در واقع این نام به یک جهش ژنتیکی اشاره دارد. این نام از ترکیب رنگ‌های صورتی و بنفش روی پس‌زمینه آبی گرفته شده، چیزی شبیه پشمک‌های چند رنگ!
خرچنگ‌ها لایه‌هایی از رنگدانه‌های کاروتنوئیدی قرمز، زرد و آبی دارند که به آن‌ها رنگ لکه‌مانند می‌دهد. معمولاً، ترکیب این لایه‌ها به چشم انسان قهوه‌ای به نظر می‌رسد. اما وقتی جهش‌های ژنتیکی سبب می‌شوند برخی رنگدانه‌ها کم یا بیش از حد نمایان شوند، نتیجه خرچنگ‌های رنگارنگ با چندین گونه میشود. افزون بر خرچنگ‌های آبی و پشمکی، این گونه‌ها شامل خرچنگ قرمز (یک در ده)، خرچنگ دو رنگ (یک در پنجاه میلیون) و خرچنگ زال/فاقد رنگدانه (یک در صد میلیون) میشود.
با وجود این دسته‌بندی‌های گسترده، هر خرچنگ (چه پشمکی چه غیرپشمکی) الگوی منحصربه‌فردی مانند اثر انگشت یا دانه‌های برف دارد. شاید آن‌ها گروه‌بندی یکسانی برای رنگ داشته باشند، اما الگوی هر کدام از آن‌ها متفاوت است.
رنگ عجیب خرچنگ پشمکی تا حد زیادی توسط DNA تعیین میشود، اما این تنها عامل نیست. خرچنگ‌هایی که از نظر ژنتیکی مستعد داشتن یک رنگ خاص هستند می‌توانند بر اساس رژیم غذایی خودشان، رنگ کم و بیش شدیدی داشته باشند.
آنیتا کیم، زیست‌شناس خرچنگ می‌گوید: «خرچنگ‌ها که رنگ پوسته‌شان را از رنگدانه دریافت می‌کنند شبیه به این واقعیت هستند که فلامینگوها به دلیل میگوهایی که می‌خورند، صورتی هستند.»
متأسفانه، رنگ کمیاب خرچنگ‌های پشمکی به آن‌ها در طبیعت آسیب می‌رساند. رنگ آن‌ها استتار را سخت و تشخیص آن‌ها توسط شکارچیان را آسان‌تر می‌کند. »
اکنون، خرچنگ پشمکی کمیاب با پیوستن به دو نوع دیگر در مرکز علمی سی‌کوست (seacost)، از شکارچیان در امان خواهد بود. این مرکز خانه یک خرچنگ نارنجی و چند خرچنگ آبی هم هست.
