هنرمند اسپانیایی «ژاکلین رابرتز» خلاف جهت
آب شنا می‌کند و در عصر دیجیتال، عکاسی قرن نوزدهم را احیا کرده است. آثار
ژاکلین عمدتا حول گذر احساسی و روانی از کودکی به بزرگسالی می‌گردد و
تکنیکی که استفاده می‌کند این تغییر مرموز را تشدید می‌کند و باعث می‌شود
تصاویر به گونه‌ای به نظر برسند که گویی آن‌ها را در کابوس‌های خود دیده
اید.
عکاسی کلودیون مرطوب در سال
۱۸۵۱ تقریبا همزمان توسط فردریک اسکات آرچر و گوستاو لوگری اختراع شد.
اگرچه این تکنیک نیاز به یک تاریکخانه قابل حمل داشت، به سرعت محبوب شد و
برای عکاسی پرتره، منظره، معماری و ... استفاده می‌شد. سوژه‌های این هنرمند
خودآموخته اغلب کودکان هستند، او با باور مشترکی که کودکان را موجوداتی
زیبا و بی گناه می‌دانند موافق نیست و این مفهوم را فروتنانه و دستکاری شده
می‌داند و آنچه درباره آن‌ها دوست دارد ناآگاهی تازه، توانایی سازش ناپذیر
آن‌ها تا کسی که هستند باشند و ناپختگی آن هاست.
