متولد
۱۳۶۰ است و پرواز رویای کودکیش بوده، میخواست فضانورد شود و شد اولین
مهندس پرواز زن ایرانی. چنین جایگاهی نه در ایران بلکه در تمام خاورمیانه و
بسیاری از نقاط جهان در تسخیر مردان است و این زن جوان این قاعده را در
ایران بهم زده است.
او
در زمینههای هوانوردی، مهندسی پرواز و دورههای زمینی خلبانی و دیسپچری
آموزش دیده است و دارای تجربه پرواز با چتر (پاراگلایدر) و گلایدر است. او
همچنین یکی از کمکخلبانهای زن در ایران است. درباره خودش چنین میگوید:
«ذاتا اهل هیجان هستم و پرواز را از کودکی دوست داشتم؛ شاید هم یک جورایی
عاشقش بودم! بادبادکهای رنگی درست میکردم و به هوا می فرستادم. انگار
درست کردن بادبادک، بهانهای بود تا لذت پرواز را از نزدیک لمس کنم...»
اولین
تجربه پروازش در خط هوایی تهران و مشهد در سال ۱۳۸۶ بوده و آنقدر
هیجانزده بود که نفهمیده بود کی پرواز کردند و کی به مقصد رسیدند. درباره
راهی که طی کرده میگوید: «من قبل از اينکه وارد دانشگاه بشوم و در اين
رشته تحصيل کنم، در خارج از کشور آموزش سقوط آزاد از ارتفاع بالا را ديدم و
تجربه پرواز با چتر (پاراگلايدر) و گلايدر را هم داشتم. در دانشگاه هم با
اينکه هزينهها زياد بود اما به عشق پرواز همه مشکلات را پشت سر گذاشتم.»
فهیمه
نه خانواده ثروتمندی داشت و نه آشنایی در سازمان هواپیمایی. خیلیها به او
گفتند که موفق نخواهی شد اما او توانست تا کابین خلبانی بالا برود، کسی که
میگوید: «نظم و برنامهریزی، هدیه پرواز به من بوده است.»
پارسینه