راز بام های پر از دودکش پاریس+تصاویر

 

دودکش ها اولین بار در اروپای قرن سیزدهم ظاهر شدند. قبل از آن خانه ها با آتش باز روی سطح رسی یا آجری مرکز خانه ها گرم می شدند که روی آن ها غذا پخته می شد و اهالی خانه برای گرم شدن دور آن جمع می شدند. دود آتش خانه را پر می کرد و تنها از یک سوراخ که در سقف یا دیوار قرار داشت خارج می شد. دودکش های اولیه در خانه های اربابی بزرگ ظاهر شدند و در طول دوره تودور دودکش های آجری و تزئین شده به مد روز تبدیل شدند. توسعه دودکش ها دود را به طور کامل از خانه خارج نمی کرد، زیرا طبیعت آتش خیلی کم درک شده بود و دودکش ها فاقد طراحی کارآمد بودند که دود را بیرون بکشند.

 

 

در قرن 18 کمبود چوب موجب شد مردم از سوزاندن چوب به سوزاندن زغال سنگ روی بیاورند. هنگامی که دوده زغال سنگ خانه ها را پر کرد پیدا کردن راه حلی برای حذف دود مهم تر جلوه کرد. این موضوع منجر به طراحی دودکش های جدید و تحولات مهمی شد، به ویژه توسط بنجامین فرانکلین و کونت رامفورد. زغال سنگ گران بود بنابراین تنها ثروتمندان می توانستند از عهده دودکش ها برآیند. به زودی مردم شروع کردند با داشتن دودکش های زیاد روی پشت بامشان تا حد ممکن، ثروت خود را به رخ بکشند. حتی آن هایی که توانایی خرید زغال سنگ نداشتند، دودکش های نمایشی روی بامشان می ساختند تا اعتبار خود را در میان همسایگان بیشتر کنند. عصر ویکتوریا، عصر طلایی برای دودکش ها بود. در این دوره طرح های فلزی و گلی پیچیده متداول شدند. همچنین دودکش ها راهی شدند که افراد به خانه هایشان شخصیت دهند. امروزه بیشتر خانه های مدرن سیستم گرمایشی الکتریکی دارند اما افق پاریس هنوز هم پر از دودکش هایی است که شاید دیگر کار نمی کنند.