تلویزیون این روزها در شکسته‌ترین حالت دست‌کم دو دهه اخیر خود به سر می‌برد. زمانی خب تلویزیون بهانه‌ای بود برای جمع شدن و جمع ماندن اما حالا به طرز غریبی از خانواده‌ها دور مانده. هر چقدر هم دلایل را به گردن تکنولوژی و تلفن‌های همراه بیاندازیم، نمی‌توان قصور خودِ رسانه ملی را نیز نادیده گرفت.
مردم زمانی همگام با مدیومی مثل تلویزیون قدم برمی‌دارند که بتوانند با چنین فضایی ارتباط برقرار کنند. دست گذاشتن روی سوژه‌های تکراری و مهم‌تر از آن پرداخت نسبتا ضعیف همین سوژه‌های سوخته از مهمترین دلایلی‌ست که اقبال عمومی نسبت به برنامه‌های صداوسیما را کاهش داده است.
اما از این نکته نباید غافل شویم که تلویزیون، ستون‌های خود را نیز تقریبا با دستان خود کنار گذاشت. مهره‌های موثری مثل عادل، رامبد، علیخانی یا حتی علی ضیا که جنس نگاه مخاطب را بهتر می‌شناختند. در این بین سریال‌هایی هم که در ژانر خانوادگی ساخته می‌شود، نمایی از مخاطب‌پسند بودن ارائه نمی‌دهد؛ به قدری که مردم هم به غیر از یک سریال خاص که آن هم با حمایت گسترده نهادهای مختلف به قاب تلویزیون آمده، باقی آثار تازه صداوسیما را نمی‌شناسند.
