آمار تلخی از مرگ و میر تصادفات رانندگی در نوروز منتشر شد. طی طرح نوروزی امسال ۳۸۳ فقره تصادف منجر به مرگ ثبت شد که با احتساب شمار جان‌باختگان نشان می‌دهد که در هر تصادف ۱.۲ نفر در دم جان باختند که با توجه به شمار جان‌باختگان در مسیر بیمارستان و یا در بیمارستان به طور حتم این آمار افزایش می‌یابد.
در این مدت ۱۰ هزار و ۱۱۲ تصادف جرحی رخ داد که منجر به مصدومیت ۱۲ هزار و ۵۲۱ نفر از جمله سرنشین وسائل نقلیه و عابرین شده است.
محمد خبر درباره عامل اصلی تلفات جاده‌ای در ایام نوروز گفته بود: گزارش‌های کارشناسی گویای این حقیقت است که بیشتر تصادفات و حوادث جاده ای مربوط به عامل انسانی و بی احتیاطی رانندگان است!
در این خصوص پژمان موسوی خبرنگار متنی نوشت که قابل تامل است: امروز تعداد کشته‌های جاده‌ها چند نفر بود؟ یه چندتایی بود دیگه! از اولِ تعطیلات نوروز چند نفر؟ فک کنم پونصد و خرده‌ای!
احتمالا این، دیالوگِ مشترکِ خیلی از ماست در هر تعطیلاتی و ریشه‌یابیِ علل و عواملِ آن، نقلِ بحث‌های ما در هر جمع و دورهمی‌ای. موضوعِ مهم اما می‌دانید چیست؟ عادی نشدنِ این همه مرگ و تکراری نشدنِ گفتن و نوشتن از آن از بس که برای‌مان تکرار شده است. راست‌اش فکر می‌کنم نباید این همه مرگ‌ومیر برای ما عادی شود؛ مگر می‌شود تعداد مرگ‌و میر تصادفات در ایران با کل مرگ‌ومیر تصادفات رانندگی در اتحادیه اروپا با ۲۷ کشور و جمعیت ۴۵۰ میلیون نفری برابری کند و ما بی‌تفاوت باشیم؟
مگر می‌شود وضعِ راه‌های‌مان را ببینیم و بی‌تفاوت باشیم؟ مگر می‌شود قراضه‌ها و ارابه‌های مرگی را که به اسمِ اتومبیل به ما می‌فروشند را ببینیم و بی‌تفاوت باشیم؟ مگر می‌توان اثرِ مستقیمِ راه و اتومبیل در این همه مرگ‌ومیر را دید و باز هم بی‌تفاوت بود؟
می‌دانم که عاملِ انسانی هم در بروزِ این‌همه مرگ‌ومیر موثر است اما وقتی شخصِ رئیس پلیس راهور صراحتا اعلام می‌کند که بیشترین فوتی تصادفات با پراید، ساینا و پژو ۴۰۵ است، فکر می‌کنم تاکیدِ بیش از حد بر نقشِ عاملِ انسانی، رد گم کردن و اسمِ رمزِ فراموشیِ مقصرانِ اصلیِ این‌همه مرگ‌ومیر است.
برترین ها
