تحلیل رکوردهای زمین‌شناسی نشان می‌دهند که برهمکنش گرانشی میان مریخ و زمین باعث تغییرات چرخه‌ای در جریان‌های عمیق اقیانوسی می‌شوند؛ چرخه‌ای که هر ۲.۴ میلیلون سال یکبار تکرار می‌شود. بر اساس این بافته دانشمندان می‌توانند آب و هوای زمین در آینده را بهتر درک و پیش‌بینی کنند.
اینکه دانشمندان از طریق بررسی رسوبات اعماق دریا متوجه شده‌اند که چرخه‌ای ۲.۴ میلیون ساله وجود دارد که با کنش‌های میان مریخ و زمین در ارتباط هستند، بسیار شگفت‌انگیز است.
الگویی که چرخه بزرگ نجومی نامیده می‌شود، یک الگوی ۲.۴ میلیون ساله است که به هم ترازی بین مدارهای زمین و مریخ مرتبط است. شواهد مستقیم از تعامل مریخ و زمین در سوابق زمین شناسی زمین کمیاب است، اما آنچه دانشمندان کشف کردند نشان می‌دهد که اوج این چرخه به تشعشعات خورشیدی بالاتر در زمین و همچنین آب و هوای گرمتر مرتبط است. البته این با تغییرات آب و هوایی به دست انسان که زمین در حال حاضر تجربه می کند ارتباطی ندارد.
سیارات دیگر می‌توانند بر مسیر زمین به دور خورشید تأثیر بگذارند و آن را در چرخه‌های منظم موسوم به چرخه‌های میلانکوویچ که همزمان با آغاز و پایان عصر یخبندان است، نشان دهند. با این حال، این موارد بسیار رایج‌تر هستند (اگرچه به تغییرات آب و هوایی توسط انسان نیز مرتبط نیستند)، در طی ده‌ها هزار سال رخ می‌دهند و اساساً در اثر تعامل با مشتری و زحل سیارات بسیار سنگین‌تر از مریخ، ایجاد شده‌اند.
میدان‌های گرانشی سیارات در منظومه شمسی با یکدیگر تداخل دارند و این برهم کنش، گریز از مرکز سیاره را تغییر می‌دهد، که معیاری برای نزدیکی مدارهای آنها به دایره است. چرخه‌های میلانکوویچ در سال ۱۹۷۶ تایید شد؛دوتکیویچ و تیمش به دنبال چیزی متفاوت بودند. آنها در تلاش بودند تا تعیین کنند که آیا جریانات در کف اقیانوس با گرمتر شدن آب و هوا تغییر می‌کنند یا خیر و آیا آنها شدیدتر می‌شوند یا کاهش می‌یابند. شکستن رسوب به معنای گرداب‌های سریع‌تر در کف دریا است، در حالی که تجمع رسوب ثابت نشان دهنده شرایط آرام‌تر است.
آنها تجزیه و تحلیل خود را بر اساس ۲۹۳ حفره در اعماق دریا در سراسر جهان استوار کردند که در آنها شواهدی از ۳۸۷ شکست در رسوبات در ۷۰ میلیون سال گذشته یافتند. هنگام ترسیم این گسست‌ها در طول زمان، آنها متوجه خوشه‌بندی عجیبی شدند، همان چرخه ۲.۴ میلیون ساله که با چرخه‌های بزرگ نجومی زمین و مریخ مطابقت داشت.
علاوه بر این، گسست‌ها با دوره‌های شناخته شده آب و هوای گرمتر، از جمله حداکثر حرارتی معروف پالئوسن-ائوسن که حدود ۵۶ میلیون سال پیش رخ داد، زمانی که دمای زمین تا ۸ درجه سانتیگراد (۱۴.۴ درجه فارنهایت) افزایش یافت، مطابقت داشت. این رویداد به دلایل مختلفی از جمله یک نقص در مدار زمین و یک دنباله دار در حال عبور نسبت داده شده است، بنابراین یک پیوند بالقوه به مریخ می تواند یک عامل کمک کننده باشد.
این یک یافته شگفت‌انگیز است، زیرا مدل‌ها و شواهد رصدی نشان می‌دهند که سیستم گلف استریم می‌تواند با ذوب شدن یخ‌های دریا توسط گرمایش جهانی غیرفعال شود. بنابراین دانشمندان فکر می‌کردند که گرم شدن آب و هوا منجر به ایجاد جریان اقیانوسی در اعماق می‌شود که فعالیت چندانی ندارد.
از سوی دیگر، آب‌وهوای گرمتر گرداب‌های تکان‌دهنده‌ی رسوب را تولید می‌کنند که می‌توانند تا عمیق‌ترین قسمت‌های اقیانوس گسترش پیدا کنند. این می‌تواند به این معنی باشد که اقیانوس‌ها نسبت به تغییرات آب و هوایی کمی انعطاف پذیرتر از آن چیزی هستند که ما فکر می‌کردیم. اطلاعات دانشمندان از اعماق دریا که مربوط به ۶۵ میلیون سال است نشان می‌دهد که اقیانوس‌های گرمتر گردش عمیق‌تری دارندکه می‌تواند از راکد شدن اقیانوس جلوگیری کند.
خبرآنلاین
