در دهه ۸۰ ماهانه ۲۰ داروخانه افتتاح می‌شد، در دهه ۹۰ این روند بیشتر شد، اما از سال ۱۴۰۰ به‌طور میانگین ۱۰۰ داروخانه در ماه افتتاح می‌شود. در سال ۱۴۰۲ در مدت یک ماه، ۳۰۰ داروخانه جدید در کشور تاسیس شده است. در دو سال گذشته تعداد داروخانه‌های ایران درحالی به ۱۶ هزار و ۵۰۰ رسیده که از این تعداد ۱۵۰۰ داروخانه دولتی هستند و بقیه خصوصی. فقط ۴۰۰ داروخانه در منطقه یک تهران افتتاح شده.
داروخانه‌ها راه خود را گم کرده‌اند و بیشتر از اینکه در راه توزیع دارو به بیماران اقدام کنند؛ به تجارت لوازم‌آرایشی و پروتئین به ورزشکاران و فروش انواع ویتامین‌ها و... رو آورده‌اند.
حمید خوئی، رئیس سابق انجمن داروخانهدارها می‌گوید: داروخانه‌ها بعد از «آیین‌نامه دارویی» به‌شدت تجاری شدند و فلسفه وجودی‌شان کمرنگ شد و بیشتر جنبه اقتصادی‌شان اهمیت پیدا کرد. همین امر باعث می‌شود که برخی از داروخانهدارها به فعالیت‌های ناپسند کشانده شوند و فعالیت‌های زیرمیزی با پزشکان به‌شدت گسترش پیدا کند. برخلاف آنکه قرار بود دسترسی دارو در مناطق کمتر برخوردار بیشتر شود، در دو سال گذشته داروخانه‌ها به مراکز بیشتر برخوردار رفتند و مناطق محروم به حال خود رها شدند.
نایب رئیس انجمن داروسازان استان تهران در همین زمینه می‌گوید: از ۷۳۰ داروخانه شهر تهران، ۷۴درصد در منطقه یک تا شش تهران قرار دارند. این یعنی نبود دسترسی عادلانه مردم به دارو. در حال حاضر نزدیک ۳۰۰ تا ۴۰۰ داروخانه در منطقه یک تهران احداث شده و همچنان در منطقه پایین شهر با جمعیت حدود ۲میلیون نفر، تنها ۴داروخانه وجود دارد.
دنیای اقتصاد
