محدوده خیابان انقلاب تا پیش از دهه ۹۰، شاهد فعالیت ده‌ها تاکسی‌تلفنی بود. اصغر، راننده یکی از آژانس‌های قدیمی فعال در این محدوده می‌گوید:«بیمه که نداریم. برای دریافت امتیاز طرح ترافیک هم که باید از هفت خان رد شویم، خبر خوبی هم که از سهمیه سوخت و تامین قطعات یدکی ویژه رانندگان تاکسی نیست. این وسط فقط عمرمان را در انتظارهای طولانی برای زنگ خوردن تاکسی‌تلفنی هدر می‌دهیم. البته مدیر این تاکسی‌تلفنی برای اینکه نه خودش و نه ما از نان خوردن بیفتیم با چند هتل و سازمان اداری قرارداد بسته تا به‌طور هفتگی سرویس حمل‌ونقل به مسافران و کارمندان‌شان ارائه دهیم که راستش چندان کفاف زندگی ما ۷ راننده‌ای را که از سر بی‌تخصصی، بی‌مهارتی و نداشتن تحصیلات و سرمایه، اینجا مانده‌ایم، نمی‌دهد.»
محمود، دیگر راننده، سر رشته حرف اصغر را می‌گیرد و ادامه می‌دهد:« تعدادی تاکسی‌تلفنی در مناطق بالای شهر هستند که با ایجاد شبکه توانسته‌اند امور نقلیه بسیاری از مدارس، اداره‌ها و سازمان‌ها را دست بگیرند. دراین میان از روش‌های مختلفی مانند استخدام اپراتورهای خانم، تهیه لباس یکدست ویژه رانندگان و گاهی هم اهدا و ارسال بسته‌های کوچک یادگاری در مناسبت‌های خاص مثل سالروز تولد مشترکان‌شان استفاده می‌کنند.» نمی‌خواهد بی‌انصاف باشد برای همین می‌گوید:«در این محدوده که ما فعال هستیم یک تعداد مشتری ثابت هستند که سال‌هاست وفادار مانده‌اند. به‌طور مثال یک معلم بازنشسته با نام حاج کاظم هست که هر پنجشنبه با هر یک از رانندگان این تاکسی‌تلفنی که نوبتش باشد می‌رود بهشت زهرا(س) به زیارت قبر پدر و مادرش. راننده سرویسش هر که باشد با او تا کنار قبور می‌رود و فاتحه‌ای می‌خواند. حاج کاظم بارها به ما گفته این کار شما، احساس امنیت و صمیمیت بیشتری به آدم می‌دهد که کمتر شاغل و صنفی به آن توجه دارد.» شناخت و امنیت، از جمله ویژگی‌های مهم تاکسی‌تلفنی‌هاست که بسیاری از مشتریان به واسطه آنها، ثابت و وفادار مانده‌اند.
همشهری
