از نخستین داروهایی که بشر آن را شناخت تریاک بود که اصل آن بین ۸۰۰۰-۷۰۰۰ سال قبل در منطقه بالکان در اروپا و سپس در اروپای مرکزی (سوئیس و فرانسه) کاشته شد. خواص دارویی آن اما، به یونان و روم باستان برمی‌گردد که به عنوان داروی مخدر از آن استفاده می‌کردند و در معابدشان کاربرد مذهبی و دارویی داشته است.
در خط سومری علاماتی برای خشخاش به کار می‌بردند که به معنای «گیاه خوشحال» بود. مصری‌ها هم کشت خشخاش را از سومری‌ها آموختند و از طریق آنها به خواص تریاک پی بردند و تا سده چهارم و پنجم مصر عمده‌ترین تولیدکننده تریاک بودند؛ گیاهی یک ساله به ارتفاع ۰/۵ تا ۲ متر، با ریشه‌های سطحی، ساقه سبز، قائم و بی‌کرک که از ماده‌ای مومی پوشیده شده است. برگ‌ها منفرد، متناوب با رنگ سبز غبار آلود و دارای تقسیمات عمیق دندانه‌دار که در برگ‌های فوقانی این بریدگی عمیق‌تر و نامنظم‌تر است. گیاهی روز بلند که با بلند شدن روزها دوره رشد آن کوتاه‌تر می‌شود و گل‌ها درشت و زیبا که در واریته‌های مختلف به رنگ‌های سفید یا قرمز مایل به بنفش دیده می‌شود. میوه، کپسول کم و بیش کروی یا گویچه‌ای که در قاعده مدور دارای پایک کوتاه است. شیرابه این گیاه حاوی ۱۰ تا ۱۵ درصد آب، ۲۰ درصد مواد قندی و همچنین مقداری اسیدهای آلی نظیر اسید لاکتیک، اسید فوماریک و اسید اگزالو استیک و ۱۰ تا ۲۰ درصد آلکالویید است.
خشخاش بومی اروپای جنوب شرقی (شبه جزیره بالکان) است که حدود ۷-۸ هزار سال قبل در اروپا کشت می‌شد و به عنوان خوراکی و از روغن آن استفاده می‌شد و این نشان‌دهنده آن است که قطعاً به خواص آن پی برده بودند و دامنه گسترش آن به اروپای مرکزی نیز رسیده بود.
پس از خاک‌برداری و حفاری باستان‌شناسان در کشور سوئیس در باقی‌مانده دوران نوسنگی به قدمت حدود ٥٤٢٠ سال قبل یعنی ۳۹۰۰ سال پیش از میلاد مسیح نشان داد که گیاه خشخاش در آن زمان کشت می‌شده و دانشمندان بر این باورند این گیاه مصرف خوراکی داشته و به عنوان ماده غذایی (حاوی ٤٥ درصد روغن) مورد استفاده قرار می‌گرفته است.
البته بذر خشخاش فاقد مورفین است و از هر ۱۰۰ کیلوگرم بذر ۳۹ تا ۴۹ کیلوگرم روغن و ۶۰ کیلوگرم کنجاله به دست می‌آید که این کنجاله به دلیل میزان پروتئین بالای آن برای خوراک دام مناسب است. از روغن بذر خشخاش در تهیه روغن جلا، رنگ‌های خالص و همچنین تهیه عطر و صابون استفاده می‌شود.
بررسی‌های خواص درمانی آلکالوییدهای خشخاش نیز حکایت از این دارد که تریاک و مشتقات به دست آمده از آن در صنعت داروسازی استفاده می‌شود.
هم اکنون در علم پزشکی قبل و بعد از جراحی از ترکیبات آلکالوییدهای تریاک استفاده می‌شود. ضد دردهای اپیوییدی یا نارکوتیک به صورت مستقیم روی رسپتورهای مغزی اثر می‌کنند. همچنین مورفین به صورت گسترده ای در کلینیک برای کاهش دردهای مزمن و با دوزهای ۱۰ میلی گرم به صورت وریدی یا عضلانی استفاده می‌شود. مورفین باعث کاهش احساس درد، اثر خواب آلودگی، انقباض عدسی چشم و کاهش رفلکس سرفه می‌شود.
پای تریاک چطور به ایران باز شد؟
تریاک را اعراب به ایران آوردند و در ایران نیز به همان نام افیون شناخته و بعدها به تریاق معروف شد که معرب آن تریاک است؛ هنوز هم به مواد گرفته شده از خشخاش افیون می‌گویند که این نیز ثابت می‌کند تریاک بومی اروپا و ریشه اصلی آن از آنجاست و سپس از طریق اروپا به هند، چین و شرق آسیا راه یافت و حدود ۵۰۰۰ سال قبل چینی‌ها برای اولین بار این ماده را تدخین کردند. بعدها در بعضی از نقاط دنیا همراه با توتون و تنباکو نیز تدخین شده است اما عمدتا به صورت تنها تدخین و مصرف می‌شود.
این ماده مصرف دارویی بالایی نزد یونانیان قدیم داشت و تاجران غربی این ماده را به مصر باستان بردند و کتاب و مدارک متعدد از مصر باستان نشان می‌دهد که در زمان فراعنه مصر هم به صورت مواد مخدر مصرف می‌شد.
تاریخچه تریاک در ایران
مسئله اعتیاد به مواد مخدر به ویژه اعتیاد و کاربرد نابه جای تریاک در ایران از ربع سوم سده نوزدهم آغاز می‌شود. پیش از آن گرچه تریاک در دسترس بوده اما به نظر می‌رسد که اعتیاد به آن بسیار کم بوده است. در آن هنگام کاربرد تریاک بیشتر جنبه دارویی داشته و به دلیل خاصیت ضد درد بودن آن، داروی همه دردها و بیماری‌ها شناخته می‌شد.
اما دوره صفویه را می‌توان آغاز اعتیاد به مواد مخدر و به عنوان آغازگر یک نابسامانی و مشکل پیچیده اجتماعی دانست. می‌گویند مواد مخدر، به ویژه تریاک نخست در زمینه کاهش اضطراب بزرگان و رجال کاربرد داشته و می‌توان گفت که تریاک تفنن مرفهین بوده و سپس در میان قشرهای مختلف مردم مورد استفاده قرار گرفت. باتوجه به همزمانی تشکیل کمپانی هند شرقی با اوایل تشکیل دولت صفویه و فعالیت این کمپانی در تولید و قاچاق تریاک به چین، ایران و برخی کشورهای دیگر که سرانجام منجر به جنگ‌های تریاک بین انگلیس و چین شد، این کمپانی و عمال فرومایه داخلی آن در معتاد کردن ایرانی‌ها نقش فراوانی داشتند؛ بنابراین سیاست استعمارگران انگلیس در اشاعه اعتیاد ایرانیان در این عصر را باید عامل مهمی تلقی کرد.
در دوره قاجار کشت گسترده خشخاش به منظور صادرات آغاز شد که در این دوران تریاک در صندوق‌های ۱،۲ شاهمنی (حدود ٦٠٠ کیلویی) صادر می‌شد.
براساس دانشنامه بریتانیکا که چاپ آن به ۱۹۱۱ بازمی‌گردد، سود قابل توجه فروش تریاک موجب شد تا زمین‌های مخصوص کشت غلات، پنبه و محصولات دیگر به کاشت خشخاش اختصاص یابد و نتیجه آن یک قحطی بزرگ در سالهای ۷۲-۱۸۷۱ بود که خشکسالی و عوامل دیگری هم در آن دخیل بودند به ویژه در اصفهان که رودها و نهرهای زیادی در آن واقع بود. در شیراز، بهبهان و کرمانشاه بیشتر زمین‌ها به کشت این محصول اختصاص یافت و همین موجب کمیابی و گرانی گندم و غلات دیگر شد. مرغوب‌ترین تریاک معروف به «تریاک عربستانی» در دزفول و شوشتر کشت می‌شد و تریاک یزد و ساری و بابل هم تریاک مرغوبی بود.
در سال ۱۹۰۷ حدود نیمی از کل صادرات تریاک به چین می‌رفت. بیشتر صادرات به چین از طریق بندرعباس و بوشهر به بنادر هنگ کنگ و مالزی رفته و بخش کوچکی هم از طریق زمینی از مسیر بخارا-خجند-کاشغر وارد غرب چین می‌شد. بریتانیا دومین مقصد صادرات تریاک ایران بود. مقدار کمی هم از طریق زمینی به استانبول فروخته می‌شد و بخشی از آن پس از مخلوط شدن با داروهای محلی به اروپا فروخته می‌شد. بخشی نیز به زنگبار در شرق آفریقا فروخته و مقداری هم از طریق بلوچستان به هند و پاکستان کنونی قاچاق می‌شد. بیشتر تریاکی که به لندن فروخته می‌شد دوباره صادر می‌شد؛ فقط بخش کوچکی در داخل انگلستان مصرف شده و از آن برای تولید کدیین و مورفین استفاده می‌شد.
۷ شاهی؛ قیمت ۳ مثقال تریاک و یک وعده قلیان در قهوه‌خانه عرش
قیمت تریاک در این دوره بسیار ارزان بود؛ قهوه‌خانه عرش در خیابان چراغ گاز تهران از پاتوق‌های شیره‌ای‌ها و تریاکی‌ها بود و در آنجا قیمت دو استکان چای ۳شاهی و قیمت ۳ مثقال تریاک و یک وعده قلیان ۷ شاهی بود.
افزایش مصرف تریاک در دوره صفویه
شواهد تاریخی حکایت از آن دارد که تریاک در دوره صفوی مصرف عام‌تری یافت. شاه طهماسب اول از نخستین سالهای سلطنت خود مواد مخدر مصرف می‌کرد اما پس از آن توبه کرد و به دستور او تریاک‌های انبار دولتی، به ارزش پانصد تومان را در آب روان ریختند.
شاه در حلال بودن مصرف تریاک تردید داشت. بیشتر پسران و برادران او تریاکی بودند. وی پسرش، سلیمان میرزا را به قزوین آورد تا مصرف تریاک را ترک کند اما موفق نشد. حکیم عماد الدین محمود (از اطبای دربار شاه طهماسب)، بیکتاش خان افشار (حاکم کرمان) و ابراهیم خان ثانی (حاکم لار) از جمله امرا و درباریان معتاد به تریاک بودند. شاه اسماعیل دوم صفوی پسر و جانشین شاه طهماسب که حدود ۲۰ سال در قلعه قهقهه زندانی بود برای تسکین رنج‌های خود به تریاک و حشیش پناه برد و روزی ٤٥ نخود (حدود دو مثقال تریاک خالص) می‌خورد و سرانجام، دشمنانش حبه‌ای مخصوص تریاک و فلونیای او را با سم آمیختند و او را به قتل رساندند.
در عصر صفوی فرآورده‌های مختلفی که بیشتر آنها ترکیبی از تریاک بود توسط مردم مصرف می‌شد، الگوی مصرف این مواد به صورت مصرف خوراکی بود و از گیاه خشخاش فرآورده‌هایی مانند تریاک، کوکنار، فلونیا و چرس تولید می‌شد. البته بنگ نیز از محصولاتی بود که در جرگه مواد مخدر قرار داشت ولی آن را از شاهدانه استحصال می‌کردند. رایج‌ترین نوع ماده مخدر تریاک بود که به نام‌های تریاک فاروق و تریاک هاشم‌بیگی شناخته می‌شد. شیره خود خشخاش را ایرانیان هاشم‌بیگی می‌خواندند که آن را به صورت حبه در می‌آوردند. البته محصول اصلی خشخاش که خود تریاک بود در منابع این دوران با عنوان تریاک فاروق بود.
در عصر صفوی توزیع و عواید تریاک به دو بخش تقسیم می‌شد. حکومت در توزیع و تولید چندان دخالتی نمی‌کرد؛ تولید به وسیله کشاورزان و زارعان و توزیع آن از طریق عطاران انجام می‌شد و این تجارت سود فراوانی را نصیب عطاران می‌کرد. میر جزمی شاعر تبریزی عصر شاه عباس اول در تبریز به عطاری مشغول بود و شعرا را با برش و تریاک ضیافت می‌داد. حکومت نیز علی‌رغم مالیات‌ها، بر تولید و توزیع، مبالغ زیادی تحت عنوان ترجمان به صورت جریمه از معتادین دریافت می‌کرد که میزان مبلغ از یک دینار تا ۳۰۰۰ دینار در نوسان بود اما در دوره صفویه به دلیل رواج تجارت ابریشم و سود فراوان آن، کشت خشخاش چندان مورد توجه نبود و بیشتر مصرف داخلی را تأمین می‌کرد.
در دوره صفویه کشیدن تریاک مرسوم نبود و بسیاری از رجال و مردم به خوردن آن معتاد بودند؛ به گونه‌ای که شاهزادگان و سرداران سپاه و درباریان کـه بـه خوردن تریاک معتاد بودند، همیشه تریاک‌دان جواهرنشان با خود داشتند. ماده مخدر دیگری که در این دوره استفاده از آن متداول بود "بنگ" نامیده می‌شد. بنگ از دم کرده حبه خشخاش (تریاک) با دانه شاه دانه کنب و کچوله ساخته می‌شد و این ترکیب را بنگ و پوست می‌نامیدند. بنگ قوی‌تر از دیگر مواد مخدر بود و برحسب مقدار استعمال آن، فرد دچار یک قسم جنون شادی و پرخنده و در اندک مدتی یک نوع بلاهت کامل عارض می‌شد. نوع دیگری از ترکیب بنگ بود و آن تنها ترکیبی از دانه و برگ‌های شاهدانه بود.
بنگ در کشورهای همسایه ایران استفاده و کاربردهای دیگری داشت. هندیان معمولاً بنگ را به خورد مجرمین سیاسی می‌دادند که مایل به اعدامشان نبودند تا به این طریق عقل آنها را زایل کنند و همچنین به کودکان خانواده سلطنتی می‌دادند که می‌خواستند قادر به حکومت نباشند. در ترکیه این کار را بهتر از کور کردن می‌دانستند.
استعمال بنگ در جامعه صفوی به صورت یک تهمت سیاسی کاربرد داشت، به گونه‌ای که اسکندر بیگ ترکمان مورخ رسمی دربار صفویه در کتاب خود هر کجا از شورش قلندران یا کارهای دراویش علیه دولت ذکر می‌کند این افراد را بنگی معرفی می‌کند.
چرا در دوران صفوی مصرف مواد مخدر رواج داشت؟
علل رواج مصرف مواد مخدر در عصر صفوی عوامل گوناگونی را در برمی‌گیرد که از جمله آن می‌توان به مصرف دارویی آن اشاره کرد.
مصرف سران کشور نیز یکی دیگر از این عوامل بوده است؛ در منابع عصر صفوی وقتی ذکری از بعضی بزرگان، حاکمان و والیان کشور می‌شود به اعتیاد آنان به مواد مخدر اشاره‌هایی شده است. مواد مخدر در دربار نیز مصرف می‌شد و یکی از دلایل رواج مصرف آن در جامعه همین موضوع بود، زیرا با استفاده بزرگان و سران مملکت، مردم نیز از آنان تبعیت می‌کردند. فرمانی از شاه طهماسب به حاکم قندهار در دست است که در آن جهت پذیرایی از همایون پادشاه هند دستوراتی داده است. شاه برای احترام گذاشتن به پادشاه هند که به ایران پناهنده شده بود از حاکم قندهار می‌خواهد تمام امکانات رفاهی و آسایشی همایون را آماده کند. از مقام شربت دارباشی خواسته شده که در غذاهای پادشاه هند از تریاک کازرون و کوکنار که با زعفران درست شده، استفاده کند.
همچنین به نان‌هایی سفید با روغن و شیر مخلوط با رازیانه و خشخاش اشاره شده است. این فرمان نشان‌دهنده مصرف مواد مخدر در دربار است. حتی سفرایی که به کشورهای اروپایی می‌رفتند با خود مواد مخدر حمل می‌کردند. یکی دیگر از خرافات رایج درباره مصرف مواد مخدر باورهای خاص درباره تأثیر مصرف آن در افزایش جرأت و جسارت شخص بود. ایرانیان اعتقاد داشتند با مصرف مواد، ترس از آنان دور می‌شود و آنان به تحرک مداوم دست پیدا می‌کنند. این عامل درباره کسانی که به مصرف مواد اعتیاد داشتند بیشتر بود و آنان بدون استعمال مجدد مواد جرأت نمی‌کردند به میان مردم بروند. یکی دیگر از مسائل مهم در مورد مصرف مواد مخدر در جامعه صفوی استفاده از مواد مخدر به عنوان روشی برای خودکشی بود.
ایسنا
بر چه اساس می گویید که تریاک را اعراب به ایران اوردند؟ آیا نوشدارو یا مهر گیاه همان تریاک نیست؟