تصویری که یاسمن خلیلی‌فرد، منتقد فیلم و نویسنده از زنده‌یادان داریوش مهرجویی، وحیده محمدی‌فر و بیتا فرهی در نمایشگاه نقاشی داریوش مهرجویی منتشر کرده و نوشته است:
این عکسِ پردرد و عجیب …
شبی که داریوش مهرجویی به قتل رسید بیتا فرهی پاریس و در خواب بود. با مهسای عزیز، دختر بیتا جان، توی سر و کله‌مان می‌زدیم که چه‌طور این خبر را به بیتا بدهیم؟ صبحش با تماس بیتا از کابوس و خواب نصفه و نیمه‌ی آن شب بیدار شدم درحالی‌که از فرط گریه و شوک و اندوه قادر به صحبت نبود، فکش قفل شده بود و متوجه نمی‌شدم چه می‌گوید. قتل داریوش مهرجویی و وحیده محمدی‌فر که از نزدیک‌ترین دوستان بیتا جان بودند، ضربه‌ی مهلکی به او زد.
آرزو می‌کردم پاریس بماند و از بازگشت به ایران منصرف شود تا از فضای تراژیک قتل خونین دوستانش دور بماند.
اما شنبه پنجم آبان به ایران بازگشت. آن‌قدر شوق بازگشت به ایران را داشت که همه‌ی دوستانش تاریخ آمدنش را حفظ بودند. با این‌که مهسا بهترین زندگی را در پاریس برایش فراهم کرده و از نظر پزشکی در شرایط کاملاً مناسبی بود، دلش می‌خواست ایران باشد.
توی ذهنم در حال برنامه‌ریزی بودم که چه روزی بروم دیدنش. اما متاسفانه از دوشنبه مشکل ریوی آغاز شد و از همان شب به بیمارستان منتقل شد و جز دو روز کوتاه که از بیمارستان مرخص شد و دوباره به بیمارستان برش گرداندند، دیگر خانه‌اش را که محبوب‌ترین مکان دنیا برایش بود، ندید.
فردای چهلم بهترین دوستانش خودش هم از دنیا رفت. وزن این عکس سنگین است؛ غم جاری در آن روی دلمان سنگینی می‌کند. وقتی در تابستان یکی از سال‌های کرونایی این عکس را از نمایشگاه مهرجویی برایم می‌فرستاد، هرگز فکرش را هم نمی‌کردم که پایان این سه، این‌چنین رقم بخورد.
قتل خونین و بی‌رحمانه‌ی مهرجویی‌ها و مرگ زودهنگام بیتا فرهی که با پاهای خودش از پاریس به ایران بازگشت و در ۶۵ سالگی در خاک وطنش جان سپرد …
