این ابرخودروی چهار در که در ابتدا به دلیل ظاهر نامتعارفش با نظرات متفاوتی روبرو شد، به زودی مورد تحسین قرار گرفت و مجله Automobile حتی در بدو معرفی آن را "زیباترین خودروی جهان" نامید. متأسفانه، این وسیله نقلیه پس از ورشکستگی بوگاتی اتوموبیلی S.p.A در سال ۱۹۹۵ تنها یک خودروی مفهومی باقی ماند.
بعدها در دهه ۱۹۹۰، کارآفرین گیلدو پالانکا پاستور، دارایی های خاصی از بوگاتی، از جمله قطعات یدکی و سه دستگاه لیفت بک EB۱۱۲ را به دست آورد. تحت پرچم تیم مسابقه موناکو، دو تا از این وسایل نقلیه در سال ۱۹۹۸ تکمیل شدند. یکی از بدنه مشکی براق و دیگری رنگ آنتراسیت را به نمایش گذاشت. شایان ذکر است، هر یک از این سه خودرو تفاوت‌های ظریفی مانند قرارگیری چراغ‌های عقب متمایز و پیشرفت‌های آیرودینامیکی را نشان می‌دهند.
قلب آن یک موتور ۶.۰ لیتری V۱۲ بود که ۴۶۰ اسب بخار نیرو (۳۳۸ کیلووات) و ۴۳۵ پوند فوت (۵۹۰ نیوتن متر) گشتاور تولید می کرد. این سوپراسپرت که به یک گیربکس شش سرعته دستی و سیستم پیشرفته چهار چرخ متحرک متصل شده است، می تواند در عرض ۴.۳ ثانیه به سرعت ۶۲ مایل در ساعت (۰-۱۰۰ کیلومتر در ساعت) برسد و به حداکثر سرعت ۱۸۶ مایل در ساعت دست یابد.
بوگاتی EB۱۱۲ دارای تعدادی از ویژگی‌های نوستالژیک است که به مدل‌های معروف برند افسانه‌ای فرانسوی مربوط به اواخر دهه سی میلادی اشاره می‌کند، اما در خودرویی با مکانیک‌های خلاقانه ارائه شده است.
