آیین بزرگداشت «جلال‌الدین محمدیان» امروز یکشنبه ۲۵ تیرماه در حالی در تالار رودکی برگزار شد که این هنرمند با بیان خاطراتی از خواندن دو قطعه معروف «مردان خدا» و «هوای وطن»، گفت که بعد از خواندن یکی از این قطعات، بعضی‌ها می‌خواستند او را در خیابان ترور کنند!
سیدجلال‌الدین محمدیان متولد ۱۳۳۷ در کرمانشاه است و از جوانی به تشویق استاد سید امیرالله کاته‌کبودی با گروه تنبورنوازان به همکاری پرداخت. او در سال ۱۳۵۱ فعالیت رسمی و هنری خود را در مرکز فرهنگ و هنر کرمانشاه شروع کرد و در سال ۱۳۵۵ به تهران آمد و برای این که بهتر بتواند گوشه‌ها و ردیف‌های موسیقی اصیل ایران را فرا گیرد به عنوان شاگرد نزد استاد محمدرضا شجریان پذیرفته شد و در نهایت در مکتب صبا افتخار شاگردی او نصیبش شد.
محمدیان سه سال بعد در خدمت استاد اصغر بهاری با ردیف‌های آواز آشنا شد و سه سال دیگر در کلاس استاد شجریان که در رادیو تدریس می‌کرد، حضور یافت و بطور خصوصی در منزل شادروان استاد محمود کریمی به منظور تکمیل دانش موسیقی به فراگیری پرداخت. سرانجام در سال ۱۳۵۶ با گروه تنبورنوازان همکاری خود را آغاز کرد.
محمدیان در سال ۱۳۵۸ همکاری خود را با مرکز حفظ و اشاعه موسیقی آغاز و قطعه «هوای وطن» را با گروه تنبور «شمس» اجرا کرد. در سال ۱۳۵۸ با گروه تنبورنوازان کنسرتی در تالار وحدت به مدت پنج روز اجرا کرد که آهنگ «باز هوای وطنم آرزوست» از او مورد توجه قرار گرفت.
ابتدای این مراسم با اجرای گروه «راز مهتاب» همراه بود.
بسیاری از هنرمندان هنر را وسیله رسیدن به پول و شهرت می‌دانند
در برنامه بزرگداشت این هنرمند، میلاد عرفان‌پور طی سخنانی گفت: زمانی که برای اولین بار با آقای محمدیان همکلام شدم پس از دقایقی کوتاه احساس کردم با یکی از نزدیکان خود حرف می‌زنم. این احساس من نشان از تواضع و بزرگ‌منشی او داشت که در کمتر هنرمندی آن را دیده‌ام. هنر، برداشت هنرمند از ملکوت است و هنر واقعی در ملکوت است، به همین ترتیب هنرمندانی ماندگار می‌شوند که نشانی از آن ملکوت در کار آنها نمایان شود. این افراد هنر را ابزار سلوک می‌بینند نه ابزار خودنمایی، گرچه بسیاری از هنرمندان هنر را ابزار خودنمایی و رسیدن به پول و شهرت می‌بینند.
او همچنین گفت که محمدیان بیش از ۵۰ اثر برای محرم در حوزه هنری تولید کرده که به زودی منتشر می‌شوند.
محمدیان در محله بزرگان کرمانشاه متولد شد
در ادامه، محمد رشیدی نماینده مردم کرمانشاه در مجلس شورای اسلامی نیز درباره این هنرمند گفت: آقای محمدیان در فیض آباد، محله قدیمی و اصیل کرمانشاه به دنیا آمده است؛ محله همه بزرگان کرمانشاه. حتما خود آن کوچه‌ها، خانه‌ها، مردم و محله تاثیراتی در مسلک تربیتی ایشان گذاشته‌اند. او از سال ۱۳۵۰ فعالیت خود را آغاز کرد و در سال ۱۳۶۶ با تصنیف «مردان خدا» معروف شد. اگر بگویم نوار «مردان خدا» را ۳۰۰ بار گوش داده‌ام، دروغ نگفته‌ام.
او ادامه داد: او هم به شعر پارسی و ادبیات این کشور خدمت کرده و هم به موسیقی آیینی و مقامی کردی. صدای او صدای ماندگار بوده و هست. به عنوان نوکر و خادم مردم کرمانشاه افتخار می‌کنم همشهری ایشان هستم.
محمدیان کلیه ویژگی‌های یک آوازه خوان را دارد
همچنین حمیدرضا نوربخش مدیرعامل خانه موسیقی با بیان خاطره‌ای درباره این خواننده بیان کرد: زمانی که در اوج جوانی بودم، ایشان مردی کامل بود و هنرمندی فعال. آقای محمدیان آن روزها شاخص و شناخته شده بود. شبی در قم در منزل یکی از دوستان بودیم که سازی بود و آوازی. من هم چیزی خواندم و داد و بیدادی کردم. آن زمان آوازه خوان‌ها منابع زیادی نداشتند. از جمله منابع ما کتاب استاد کریمی بود.
پس از اینکه خواندم از من سوال کردند که آیا در ردیف آقای کریمی خواندم که پاسخ منفی دادم و گفتم که منابع او را ندارم. مدتی بعد دیدم که منابع استاد کریمی را به طور مفصل آماده کرده و به من تحویل دادند. همان زمان متوجه شدم این مرد چه بزرگ‌منشی و روح پاکی دارد و چقدر پرمهر است. همیشه به او عشق ورزیده‌ام. قدر او آن طور که باید دانسته نشده است.
او ادامه داد: ما آوازه خوان‌ها معتقد هستیم که خواننده باید شرایطی مانند وسعت صدا، جنس صدا، دانش موسیقی، آشنایی با پیوند شعر و ادبیات با موسیقی و ... را داشته باشد. او تمام این مشخصات را در حد اعلا دارد؛ صدای بسیار وسیع، صدای متحرر، آموخته‌های موسیقی از موسیقی کلاسیک ایرانی گرفته تا موسیقی کرمانشاه و سال‌ها تحقیق و پژوهش در موسیقی تعزیه.
چند بار می‌خواستند مرا ترور کنند
پس از این سخنان، استاد جلال الدین محمدیان، ضمن تقدیر از حاضران اظهار کرد: امروز با حضور خود به من نیروی جوانی دادید و پایتان را روی چشم من گذاشتید. هنر جایگاه کمال است. باید کمال و تواضع ما بیش از دیگران باشد. من چند فرزند دارم اما هنوز در عروسی آنها شرکت نکرده‌ام. من آدم نمازخوانی هستم اما هنوز در مسجد نماز نخوانده‌ام.
او در توضیح سخنانش گفت: من نماز را ورزش می‌بینم؛ زیرا ورزشکار هستم. تبلیغ نماز را نمی‌کنم؛ زیرا خدا نیازی به تبلیغ ندارد. سال‌ها پیش بنابر دلایلی از هنر کناره گرفتم. با خودم گفتم هنری که بشود رذالت و پشت هم حرف زدن را نمی‌خواهم.
این هنرمند درباره خواندن قطعه‌های «مردان خدا» و «هوای وطن» نیز گفت: می‌خواستم با خواندن «مردان خدا» ترس از دل مردم برود و در جنگ شرکت کنند. خودم هم به جنگ رفتم، به عنوان یک هنرمند نه رزمنده. زمانی که «هوای وطن» را خواندم بعضی می‌خواستند من را ترور کنند. مردی می‌خواست من را در خیابان بکشد؛ چون معتقد بود پدرش بعد از شنیدن این اثر به ایران بازگشت و اعدام شد.
در پایان این مراسم پس از اینکه اعلام شد قرار است به این هنرمند نشان درجه یک هنری اهدا شود، از او تقدیر شد.
در مراسم بزرگداشت و تقدیر از جلال‌الدین محمدیان، محمد الهیاری (مدیرکل دفتر موسیقی)، امیرعباس ستایشگر (مدیرعامل انجمن موسیقی ایران)، حمیدرضا نوربخش (مدیرعامل خانه موسیقی)، میلاد عرفان‌پور (مدیر مرکز موسیقی)، علیرضا قزوه (رییس دفتر شعر، موسیقی و سرود صدا و سیما)، محمد رشیدی (نماینده مردم کرمانشاه در مجلس)، سیدمحمد هاشمی (جانشین وزیر فرهنگ)، امیرحسین سمیعی (مدیر معاونت هنری سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران)، سیدنظام‌الدین موسوی (نماینده مردم تهران در مجلس)، محمدمهدی خیرجو (مدیرعامل خبرگزاری ایسنا) و ... حضور داشتند.
