تأمین روشنایی کارگاه‌های کوچک و منازل در کشورهای توسعه‌نیافته و فقیر در طول روز، معضل کوچکی نیست.
همین هزینه که به نظر چندان زیاد نمی‌آید، از عهده بسیاری از شهروندان این کشورها برنمی‌آید.
به نظر منطقی می‌آید که معماری اماکن طوری صورت بگیرد که در طول روز کمترین نیاز به روشنایی مصنوعی باشد، اما عملا امکان تغییرات گسترده در همه خانه‌ها و کارگاه‌ها وجود ندارد.
از سوی دیگر باید به مسئله آلودگی محیط زیست برای تأمین نیروی الکتریسیته هم توجه کنیم. یک لامپ ۵۰ واتی اگر در هر شبانه‌روز ۱۴ ساعت روشن بماند، سالانه به میزان ۲۰۰ کیلوگرم دی اکسید کربن برای تأمین نیروی برق همین لامپ راهی جو می‌شود. این عدد را اگر در تعداد کل لامپ‌هایی که در طول روز روشن می‌مانند، ضرب کنید، عددی نجومی به دست می‌آید.
اما یک مکانیک ساده برزیلی به نام آلفردو موسر، راهی ساده و ارزان برای تأمین روشنایی پیدا کرده است:
کافی است که شما سوراخ‌هایی در سقف ایجاد کنید، طوری که یک بطری پلاستیکی معمولی نوشابه بتواند در آن تعبیه کرد.
بعد بطری را پر از آب می‌کنید و کمی ماده سفیدکننده به آن اضافه می‌کنید تا به مرور زمان آب بطری نگندد و آلگ در آن تشکیل نشود.
کمی از قسمت سر بطری را بیرون سقف باید بگذارید.
حالا این بطری، نور خورشید را از خود به میزان قابل قبولی عبور می‌دهد و روشنایی محل نظر شما را تأمین می‌کند. میزان نوری که هر یک از این بطری‌ها به داخل می‌آورد، بستگی به شدت تابش نور خورشید دارد، ولی عموما به اندازه یک لامپ ۴۰ تا ۶۰ واتی است.
خوشبختانه از این ایده استقبال بسیار زیادی شده است، طوری که ۱۴۰ هزار خانه، تنها در کشور فیلیپین که یک چهارم مردمش زیر خط قفر هستند، مجهز به همین لامپ‌های خورشیدی شده‌اند.
۱۵ کشور دیگر از هند تا بنگلادش و از تانزانیا تا آرژانتین و فیجی می‌کوشند که بیشتر از این روشنایی طبیعی استفاده کنند.
یک پزشک
