«تابناک با تو» - عکاسی به نام بیل هائو از ونکوور کانادا، دو سال را صرف ساخت یک دوربین بزرگ از چوب بلوط کرده است. عکس‌های کلودیون صفحه مرطوب غول‌پیکر او ابعاد ۸۰ در ۱۲۰ سانتیمتر دارند.
برای نهایی کردن فرآیند عکاسی صفحه مرطوب کلودیونی یک نیاز حیاتی وجود دارد: عکاس باید بتواند ظرف ۱۵ دقیقه، صفحه خیس را ظاهر کند. پس بایستی تاریکحانه در همان نزدیکی استودیو باشد، تا عکس خراب نشود.
اما هائو ایده‌های دیگری داشت. او می‌خواست دوربین را به نقاط مورد علاقه‌اش در کوه‌های راکی کانادا ببرد و از مناظر عکس بگیرد.
پس نیاز به یک تاریکخانه بزرگ بود. او تصمیم گرفت که برای ساختن تاریکخانه از یک اتوبوس/RV Prevost استفاده کند.
فرآیند عکاسی کلودیون صفحه مرطوب توسط فردریک اسکات آرچر در سال ۱۸۵۱ در انگلستان اختراع شد، زیرا او از تثبیت ضعیف و کنتراست کالوتایپ که ویلیام هنری فاکس تالبوت ابداع کرده بود و در آن از از نگاتیوهای کاغذی استفاده می‌شد، ناراضی بود.
در پایان دهه ۱۸۶۰، کلودیون صفحه مرطوب تقریباً به طور کامل جایگزین شیوه قدیمی داگرئوتیپ شد. این شیوه نسبتاً ارزان بود و از شیشه به جای صفحات مسی با روکش نقره استفاده می‌کرد
در دهه ۱۸۸۰، صفحات خشک ژلاتینی – صفحات شیشه ای با امولسیون عکاسی از هالیدهای نقره معلق در ژلاتین شروع به جایگزینی کلودیون صفحه مرطوب کردند. در این شیوه زمان نوردهی هم کاهش پیدا کرد. جورج ایستمن در سال ۱۸۷۹ دستگاهی برای پوشش صفحات شیشه‌ای ساخت و شرکت فیلم و صفحه خشک Eastman را افتتاح کرد و هزینه‌های عکاسی را کاهش داد.
هائو به تنهایی عکاسی می‌کند و نیاز به دوربینی داشت که خیلی سنگین نباشد و بتواند به صورت مستقل با آن کار کند.
«دوربین از چوب بلوط، پارچه مشکی و کمی فلز ساخته شده است. من این دوربین را بین سال های ۲۰۱۹ تا ۲۰۲۱ ساختم.»
او مجبور شد طرح را بارها تغییر بدهد. قطعات حتی باید با آزمون و خطا ساخته می‌شد.
این هنرمند مجبور شد به جای یک سه پایه، از ۳ تا برای تحمل وزن و ابعاد بزرگ دوربین استفاده کند.
دوربین در حالت کاملا باز ۵۲x37x70 اینچ است و هنگامی که بسته می‌شود، ابعادش به ۵۲x37x8 اینچ کاهش یدا می‌کند. وزن دوربین، بدون احتساب لنز، ۵۰ کیلوگرم است. هر سه پایه هم ۱۰ کیلوگرم وزن دارد.
صفحات شیشه ای ۳ میلی متر ضخامت دارند و از شیشه نیمه سکوریت ساخته شده‌اند. و یک عکاس معمولاً مجبور است، یک دوجین از آنها را در طی سفر داشته باشد.
لنزهای انتخابی او عبارتند از Carl Zeiss Tessar و Goerz Dagor . بزرگترین لنزی که او دارد ۱۲۰۰ میلی متر است.
هائو می‌گوید، عکاسی صفحه مرطوب بسیار به آب و هوا، نور خورشید و دما بستگی دارد. او می‌تواند مقدار محدودی از مواد شیمیایی را برای تاریکخانه متحرک خود، همراه ببرد و باید در طول سفر آنها را با دقت مدیریت کند.
هائو می‌گوید عکس گرفتن از ابرها بسیار دشوار است، زیرا آسمان آبی و ابرها در صفحه یکسان به نظر می‌رسند.
در یکی از ویدئوها، هائو را می‌بینیم که با عجله به تاریکخانه اتوبوس تا قبل از شروع خشک شدن امولسیون، آن را ظاهر کند. در یک تجربه بد، زمانی که او در حال عکاسی از یک کشتی تفریحی بود با پلیس محلی درگیر شد، زمان از دست رفت و امولوسیون خشک شد.
عکس‌های صفحه شیشه‌ای به خاطر اندازه‌شان قابلیت اسکن ندارند، بنابراین او از آن عکس می گیرد اما به دلیل بازتاب شیشه، این عکس‌ها راضی‌اش نمی‌کنند. بنابراین او به علاقه‌مندانش توصیه می‌کند از نزدیک، عکس‌های اصلی او را ببینند.
هائو جعبه‌های مخصوصی برای نگهداری صفحات شیشه‌ای عکاسی خود ساخته است.
تنها پرتره‌هایی که او با دوربین غول‌پیکرش گرفته است، از همسرش است.
هائو می‌گوید: «او بهترین دستیار من است و موسیقی پس‌زمینه ویدیوهای من را می‌سازد، او عاشق موسیقی است. من از او حمایت می کنم و او از من حمایت می کند.»
جالب است بدانید ککه هائو یک عکاس حرفه‌ای نیست و تا کنون از علاقه‌اش پولی به دست نیاورده. او صاحب مدیر یک شرکت تور بین المللی است.
“همه فکر می کنند من دیوانه هستم! اما در عین حال، آنها به زندگی من نیز حسادت می‌کنند فقط به این دلیل که من می‌توانم کارهایی را که دوست دارم، انجام بدهم.»
منبع: یک پزشک
