«تابناک با تو» - غذا در داستان‌های جین آستین، نقش مهمی دارد؛ چه وقتی زندگی روی خوشش را به به قهرمان نشان می‌دهد و چه وقتی همه چیز با او سر ناسازگاری دارد. رابرت تیوزدی اندرسون، با الهام از زندگی و آثار آستین، کتابی از دستور پخت غذا‌ها و دسر‌ها نوشته است؛ از جمله دستور پخت کیک آلوی جین آستین.
سلامتی و اشتهای سالم در رمان‌های آستن شانه به شانه هم ایستاده‌اند. قهرمانان داستان‌های او، وقتی حال و روز خوبی دارند، در حد اعتدال غذا می‌خورند و البته بدون نگرانی از اینکه چه می‌خورند و چه نمی‌خورند. کاترین مورلند، قهرمان جوان و خوش‌ذوق رمان نورثنگرابی، «اشتهای خوبی» دارد و وقتی گرسنه است، هر چه دوست دارد می‌خورد.
البته اشتهای خوب قهرمانان داستان‌های آستین، با تنفس هوای تازه و ورزش نیز همراه است. اغلب آن‌ها، در پیاده‌روی مصمم هستند و پای پیاده به دیدار دوستان و همسایگان می‌روند. مثل «کاترین» از پیاده‌روی در مناظر زیبا لذت می‌برند، یا مثل «ماریان دشوود» علاقمند به پرسه‌گردی بی‌هدف هستند. «الیزابت بنت» از اینکه در آب‌وهوایی نامطلوب به دیدار خواهر خود در ندرفیلد برود، اندیشه‌ای به دل راه نمی‌دهد: روی زمین وسیع با سرعت راه می‌روند، از روی گودال‌ها می‌پرد و بالاخره نمای خانه از دوردست خود را نشان می‌دهد، در حالی که او با پا‌هایی خسته و مچ‌هایی دردناک و جوراب‌هایی کثیف به خانه نزدیک می‌شود و صورتش از حرارت و عرق می‌درخشد.
می‌توانیم تا جایی پیش برویم که ادعا کنیم اشتهای خوب، ورزش و سلامت روان، سه نقطه مثلث رفاه جین آستن هستند؛ اگر یکی از آن‌ها نباشد، بقیه نیز آسیب می‌بینند و حال عمومی شخصیت‌ها رو به ناخوشی می‌رود. وقتی امور از حالت عادی خارج می‌شوند، رابطه قهرمانان او با غذا خوردن خراب می‌شود.
به عنوان مثال، وقتی ماریان در «حس و حساسیت» برای ویلوبی دلتگ می‌شود، اشتهایش کم و لاغر و ضعیف می‌شود و درخشش جوانی‌اش را از دست می‌دهد. کاترین نیز وقتی می‌بیند که از صومعه نورثنگر تبعید شده است، اشتهای خود را از دست می‌دهد: «او سعی کرد غذا بخورد […]، اما اشتها نداشت و نمی‌توانست لقمه‌های زیادی را قورت دهد».
در حالی که الیزابت بنت و، اما وودهاوس - که هر دو ایگو‌هایی سالم، منطبق با اشتهای سالمشان دارند - در طول روایت‌هایشان، در دوران خوشی، بهتر غذا می‌خورند، دو نفر دیگر، آن الیوت (در ترغیب) و فانی پرایس (در منسفیلد پارک) - هردو ناراضی و به حاشیه رانده شده‌اند. آن‌ها به روش خود، باید راهشان به سوی حال خوش را پیدا کنند و اشتها و حس‌های از دست‌رفته خود را برگردانند.
برخلاف قهرمانان داستان‌های آستین، شخصیت‌های فرعی که بنا است نگاهی انتقادی به آن‌ها داشته باشیم، رابطه نامتعادلی با غذا دارند. او به ما شخصیت‌هایی را نشان می‌دهد (عمدتا مردان) که بیش از حد خود را با غذا درگیر می‌کنند و در زندگی روزمره خود اهمیت زیادی به آن می‌دهند.
در غرور و تعصب. الیزابت موقع شام وقتی کنار آقای هرست می‌نشیند، متوجه می‌شود که او «فقط برای خوردن و نوشیدن و بازی کردن زندگی می‌کند» و آرتور پارکر چاق در ساندیتون به طور ناسالمی وسواس به خوردن نان تست کره‌ای و شکلات داغ دارد.
وسواس زیاد نسبت به غذا می‌تواند روی دیگری هم داشته باشد؛ نگرانی بیش از حد از تاثیرات غذا بر سلامتی. در رمان کلاسیک آستین «اِما»، آثای وودهاوس پدر اِما، نه تنها بر آنچه خودش می‌خورد، بلکه به غذای اطرافیانش نیز حساس است. او به سالم بودن همه جزئیات غذا حساس است و گرچه در رمان، از نگاه اِما، محبت زیادی نثار آقای وودهاوس می‌شود، اما وسواس غذایی او یک اختلال است؛ نتیجه اجتناب‌ناپذیر زندگی بیش از حد در خانه و نازپرورده بودن.
پیام جین آستن در رمان‌هایش - داشتن اشتهای خوب ناشی از ورزش، اما در عین حال جدا کردن اشتها از احساسات - پیامی چالش‌برانگیز است، اما همچنان با زندگی امروز ما پیوند دارد.
پودینگ آلو خانه چاوتون (خانه جین آستین در همپشر)
جین آستن عاشق باغ چاوتون بود. او در نامه‌هایش به خواهرش، کاساندرا، مشتاقانه و آگاهانه در مورد آن می‌نوشت و انبوه درختان، درختچه‌ها و گل‌ها را هنگام تغییرات فصلی توصیف می‌کرد. باغ در فصل گرم سال برای او بسیار لذت‌بخش بود. او می‌نویسد:
«بوته گل صدتومانی جوان ما پای درخت صنوبر به تازگی دمیده است و بسیار جذاب به نظر می‌رسد و کل ردیف بوته‌ها به زودی با گل‌های صورتی و گل‌های قرنفل، منظره‌ای شاد پیدا خواهد کرد...».
اما آستن به خوبی می‌دانست که باغ چیزی فراتر از شکوه ظاهری است و باید نقش خود را در اقتصاد خانواده ایفا کند؛ بنابراین او ادامه می‌دهد:
«احتمالا محصول زیادی از آلو‌های اورلئان خواهیم داشت -، اما گوجه نه زیاد و در حد استاندارد - شاید سه یا چهار دوجین در کنار دیوار.»
در درختان پر رونق آلو خانه چاوتون، او رویای ژله و دسر در ماه‌های آینده و میوه‌های کمپوت‌شده برای زمستان را می‌دید. در اینجا دستورالعملی وجود دارد که تمام طراوت آن «آلو‌های اورلئان» را به تصویر می‌کشد.
دستور پخت برای ۶ نفر:
(زمان آماده‌سازی + پخت: ۴.۵-۵.۵ ساعت)
مواد لازم:
۷ قاشق غذاخوری کره، در دمای اتاق، به علاوه مقداری برای چرب کردن ظرف
۳/۴ فنجان شاه‌توت
۷ اونس (حدود ۲۰۰ گرم) آلو قرمز رسیده، نصف شده، بدون هسته و برش داده شده
۲ قاشق غذاخوری ژله تمشک
۱/۲ فنجان شکر بسیار ریز
۳/۴ فنجان آرد
۲ عدد تخم مرغ زده شده
آرد بادام ۲/۳ پیمانه
چند قطره عصاره بادام
بادام برشته شده برای تزئین (اختیاری)
دستورالعمل:
۱. در صورت لزوم آرام‌پز را از قبل گرم کنید. دستورالعمل سازنده را ببینید یک ظرف سوفله (با ظفیت ۵ کاپ) را کمی کره بمالید و پایه را با دایره‌ای از کاغذ روغنی نچسب بپوشانید و دقت کنید که ظرف در قابلمه آرام‌پز جا شود. توت سیاه و آلو را در پایه بچینید، سپس با ژله نقطه‌گذاری کنید.
۲. کره و شکر را در ظرفی با قاشق چوبی یا همزن برقی بزنید تا نرم و کرم رنگ شود. آرد و تخم مرغ زده شده را کم کم با قاشق مخلوط کرده و به اضافه کردن و زدن ادامه دهید تا مخلوط یکدست شود. آرد بادام و عصاره بادام را هم بزنید. مخلوط را با قاشق روی میوه‌ها بریزید، آن را در سطح پهن کنید و روی آن را با فویل بپوشانید.
۳. ظرف را در قابلمه آرام‌پز بگذارید و آب جوش را داخل قابلمه بریزید تا جایی که تا نیمه از کناره‌های ظرف بالا بیاید. در ظرف را بگذارید و به مدت ۴ تا ۵ ساعت یا تا زمانی که کیک خوب ور بیاید. (با انگشت روی کیک را تست کنید و ببینید پخته است یا نه.)
۴. ظرف را با استفاده از دستگیره از قابلمه آرام پز خارج کرده و فویل آن را بردارید. در صورت تمایل با بادام برشته تزیین کنید.
برگرفته از کتاب «میز جین آستن: دستورالعمل‌های الهام‌گرفته از آثار جین آستن» نوشته رابرت تیوزدی اندرسون.
منبع: همشهری آنلاین
من تمام کتاب های جین آستین رو دارم و خوندم. عالین