تهران در میان غیر خوشحال‌ترین شهر‌های جهان

شادی در کشور ما که خدود یک سوم از ایام سال عزاداری های دینی و ملی جریان دارد یک حواسته بدون جواب است. این ایام عبارتند از: 10 روز اول ماه محرم + 40 روز از عاشورا تا اربعین + 9 روز تا شهادت امام هشتم + هفته فاطمیه + 14 و 15 حرداد + هفته دفاع مقدس + 30 روز ماه مبارک رمضان + دهه فجر + بیش از ده روز عزاداری برای شهادت سایر امامان تا سوم آنها. جمع بزنید می شود بیش از 115 روز. در سایر ایام هم برای شادی هزار و یک شرط است. مثلا مشهدی ها اصلا اجازه کنسرت ندارند.

چون معیار اصلی و شاید تنها معیار، خوداظهاری افراد است، کاملا طبیعی است که تهران آخر باشد.
این نشان می دهد که مردم بهشان درواقع خیلی هم خوش می گذرد، منتهی همش بیخودی شکایت می کنند. شاید بهترین مثال واثبات برای آن، سنگاپور است؛ که بلحاظ نظم و ترتیب و خدمات شهری تقریبا بهترین شهر جهان است، اما اینجا 49 است.
البته در سنگاپور، بیشتر یک فرهنگ سختگیر و خرده گیر چینی حاکم است که هم دولت و هم مردم، بشدت از همدیگر انتظار دارند.
ولی در تهران، این حس که "چقدر ما بدبختیم" یک چیز ظاهری و یک دفاع روانی است...بطور خیلی خلاصه، یعنی "مابدبختتریم از آنیم که خودمان یا دیگران ما را به بیشتر از آن (بدبختی) تهدید کنند".
یعنی با ادعای اینکه "[نگران نباشید، چون:] دیگه از این بدتر نمیشه" از روح و روان خودشان نسبت به شرایط ناخوشایند و مشکلات بیرونی، محافظت می کنند.
البته ناگفته پیداست که این روش محافظت روانی، که بر تصویر واقعی از جهان پیرامونی هم مبتنی نیست، خود، عوارض شدید خاص خودش را دارد.