روز‌های اخیر برخی از رسانه‌ها از افزایش بی‌سابقه‌قیمت داروی ژلوفن خبر داده‌اند.
سلام ژلوفن عزیز. امروز وقتی به داروخانه آمدم آن قدر بالا رفته بودی که دست کوتاه من به سختی به تو رسید. شاید اگر آن تراول پنجاه هزار تومانی داخل جیبم نبود، تو هم داخل دستم جا نمی‌گرفتی.
اما ژلوفن محبوب من، تو قرار بود درمان آلام و دردهایم باشی، نه اینکه با بالارفتن قیمتت دردی بر درد‌های بی شمار من اضافه کنی.
یاد آن روزی افتادم که رفتم داروخانه تا قرص جوشان بخرم، اما قیمت جدیدش را که شنیدم خونم به حالت جوشان افتاد و وقتی به خانه آوردمش خونم بیشتر به جوش آمد. «حالت چیپسی» به آن داده بودند، یعنی نصف لوله قرص خالی بود. حالا برای باد داخل چیپس بهانه دارند که می‌خواهند چیپس‌ها نشکند، اما برای خالی بودن قرص جوشان چه بهانه‌ای داشتند که دلمان نشکند. بگذریم!
ژلوفن نازنین، من سال‌ها در یک کانال پزشکی عضو بودم، ولی به پستی برخوردم که عوارض بسیاری از تو نوشته بود، اما من به جای اینکه تو را ترک کنم، کانال را ترک کردم. دوست نداشتم کسی پشت سرت، بدت را بگوید. احساس کردم دارند اغراق می‌کنند. توی کانال نوشته بود ممکن است باعث زخم معده و درد معده بشوی، اما‌ای مهربان من، آن قدر به تو امیدوارم که حتی فکر کنم زخم معده را هم ترمیم می‌کنی و درد معده را التیام می‌بخشی.
حتی صدای زیبای «تیلیک» هنگام بیرون آمدن تو از بسته قرص، به اندازه دو تا قرص استامینوفن کدئین درد آدم را کم می‌کند.
من حتی اگر توان خرید قرص و دارویم به جایی برسد که جز قرص اسمارتیز نتوانم بخرم، اما باز هم یاد تو در دلم خواهد ماند.
درست است که رنگت سرخ است، اما هر دردمندی چه پرسپولیسی باشد، چه استقلالی هوادار توست!
می‌دانم که آرزوی محالی است، اما امیدوارم تو خودت را با قیمت بقیه اجناس بالا نکشی. تویی که همیشه متفاوت بوده ای، تو که همیشه تسلی بخش دردهایمان بوده ای، پس این بار هم به جای «بالا رفتن»، «با ما بودن» را انتخاب کن.
شهرآرا
