من شعر می‌نویسم و سیگار می‌کشم/ تو دود می‌شوی و من از خواب می‌پرم

افرين

به دریا می زنم امشب به این دریای طوفانی
دلم تنها دلت تنگ است میدانم و می دانی
بیا ان سوی دریاها فروغی تازه می بینم
که میدانم تو هم چون من از این مردم گریزانی
به فانوس احتیاجی نیست وقتی همسفر باشی
که شب را ماه چشمت می کند هر دم چراغانی
همین خندیدنت شاید دلی را زیر و سازد
تبسم کن که با لبخند باغی می شکوفانی
کدامین واژه را باید به جایش عشق بگذارم؟
و ایا می شود احساس را در شعر گنجانی ؟
اگر روزی شدم اشفته یا دلتنگ می بارم
تو هم ان سو به یادم باش در شب های بارانی
خدایا بیم از این دارم که در پایان این قصه
یکی گوید که برخیزید از این خواب طولانی
سجاد رستمیان

عالی بود.خیییییلی زیبا بود.واقعا لذت بردم.آقای رستمیان.

خدایی شعرای قشنگی بود
با اجازه کپی