رخشان بنی‌اعتماد در واکنش به مرگ دلخراش «آتنا»،نوشتاری را منتشر کرد.
در
نوشتار این کارگردان سینما با عنوان "وا مصیبتا بر جامعه‌ای که "عصب
سوخته" شود! آورده است:«سالها پیش به عیادت زن جوانی که خودسوزی کرده بود
رفتم . شدت جراحت‌اش بسیار بالا بود. شوکه شدم از صورت خندان و بی‌نشان از
هیچ دردش که تنها بخش پانسمان نشده همه بدن سوخته او بود.
به
راحتی حرف می‌زد و انگار می‌خواست به زبان بی‌زبانی به من بفهماند که
خوشحال است از این که تلاش‌اش برای خودکشی بی اثر مانده و زنده است.
خوش
باورانه به دکتر معالج‌اش گفتم که چه معجزه‌ای! حالش که خوب است و درد
ندارد. جواب دقیق تخصصی دکتر به یادم نیست ولی واژه " عصب سوخته " از
لابلای حرف‌هاش هرگز از یادم نرفت چون دو روز بعد زن جوان مُرد ...
جامعه
ما " عصب سوخته" شده ، زخمی و زخم خورده از دردهایی که تا عمق استخوان و
رگ و پِی‌های‌مان را به آتش کشیده،اما انگار نباید همچنان واقعیت را باور
کنیم.
باور کنیم که جامعه نیاز جدی و عاجل به آسیب شناسی اجتماعی دارد.
باور کنیم که زیر نقاب دروغین اخلاق بر ظاهر جامعه، چه تعفنی از امیال سرکوب شده و جواب نگرفته غلیان می‌کند.
باور
کنیم که نادیده گرفتن نیازها و نبود امکان برای تخلیه فشار غرایز طبیعی
می‌تواند هر انسان کم ظرفیتی را به هیولای دریده و افسار گسیختهای مبدل
کند.
باور کنیم آموزش‌های هشدار دهنده از سنین
کودکی یک ضرورت است و تا حد بسیار زیادی می‌تواند این طفل معصومان را از
خطر آزار نه فقط منحرفان جنسی ، حتا محارم خود محافظت کند.
باور کنیم سیستم آموزشی مطیع پرور و فرمانبردار استقلال شخصیتی و " نه " گفتن را از کودکان ما گرفته است .
باور
کنیم که سرپوش گذاشتن بر واقعیت‌های هولناک هر روزه و تکرار شونده در
جامعه و ماله کشیدن بر حفره‌های عمیق موجود،نیاز به جراحی‌های جدی برای
راهکارهای عاجل دارد.
واقعیت است که همه ما " عصب سوخته " شده‌ایم . از تکرار مصیبت‌های مکرر و مکرر ...
و نه بی قیدی و بی دردی .
جواب
نگرفته از چرایی یک فاجعه ، مصیبتی دیگر بر سرمان هوار میشود . بی دلیل
نیست که اجازه تجمع برای عمومی کردن هیچ اعتراضی صادر نمی‌شود ، چون برای
گرفتن جواب سوال‌های بی شمار سالها باید به تحصن بنشینیم.
تا
زمانی که به مصداق اسم هوشمندانه فیلم پوران درخشنده، "هیس، دخترها فریاد
نمی زنند " و اثبات این واقعیت که " هیس،پسرها هم نباید فریاد بزنند " و "
هیس ، فریاد که هیچ ، هیچکس حق طرح سوال ، حق اعتراض ، حق آموزش
مراقبت‌های دفاعی لازم به بچه‌های در معرض آسیب، باسونامی غرایز فرو خفته و
سرکوب شده کمین گرفته در هر کوچه ، پس کوچه‌ای را ندارد ".
(هیس
، موضوعات کوچکی مثل " آتنا " را بزرگ و سیاه نمایی نکنید ، کارهای
بزرگ‌تر فرهنگی مثل لغو مجوز کنسرت و توقیف فیلم‌های سینمایی و پایین آوردن
دیش‌های ماهواره و ...).
ممنون از نوشته تکان دهنده اتان. آنچه بر سر آتنا آمد آنقدر دردناک است که حتی ته مانده عصب های جامعه « عصب سوخته« را به واکنش واداشت. ایکاش این عصب های نیمه جان بتوانند قبل از وقوع چنین فاجعه هایی اجازه تکان خوردن داشته باشند.