طاعون بزرگ لندن بسیاری از مکان های انگلستان را تحت
تاثیر قرار دارد، اما یک روستای کوچک به نام ایام به خاطر فداکاری
قهرمانانه روستاییان که برای توقف شیوع طاعون کردند همیشه به یاد خواهند
ماند. طاعون یک بیماری ترسناک در اروپای قرون وسطی بود. این بیماری که به
عنوان «مرگ سیاه» شناخته می شد، پوست قربانیان را به تکه های سیاه تبدیل می
کرد و گوشت درون آن به نظر فاسد می آمد. هم چنین با غدد ملتهب، استفراغ،
سردرد و در نهایت مرگ همراه بود.
وقتی این
بیماری برای اولین بار در سال های 1346 تا 1353 شایع و مسری شد، حدود 100
میلیون نفر یا حدود یک چهارم جمعیت جهان را از روی زمین پاک کرد. طاعون
دوباره در سال های 1665-66 به سراغ لندن آمد، اما این بار در مقیاس کوچکتری
نسبت به شیوع بیماری در قرن چهاردهم، اما با این حال 100 هزار نفر را در
لندن مبتلا کرد. طاعون در تابستان 1665به روستای ایام واقع در 35 مایلی
جنوب شرقی منچستر رسید یعنی زمانی که یک تاجر لندنی پارچه آلوده به بیماری
را برای خیاط روستا، الکساندر هدفیلد فرستاد.
از دستیار خیاط، جورج ویاکارز
خواسته شد پارچه مرطوب را باز کند و آن را در مقابل حرارت آویزان کند تا
خشک شود و این چنین بیماری ناخواسته آزاد شد. در عرض یک هفته، ویکارز و
بقیه خانواده نیز به بیماری مبتلا و درگذشتند.
همانطور
که بیماری در روستا گسترش می یافت، وحشت همه را فراگرفت و برخی از مردم
ابتدا پیشنهاد فرار دادند. سپس یک فرد شجاع به ویلیام موپسون پا پیش گذاشت و
روستاییان را متقاعد کرد که روستا را ترک نکنند زیرا این کار شهرها و
روستاهای مجاور را نیز در معرض خطر قرار می دهد. این یک تصمیم دردناک بود،
اما به مرور روستاییان موافقت کردند و تصمیم گرفتند خود را قرنطینه کنند
حتی اگر منجر به مرگ بسیاری از آن ها شود.
آن
ها یک مرز سنگی دور روستا درست کردند و حتی آن هایی که سالم بودند نیز از
روستا خارج نمی شدند تا زمانی که مطمئن شوند بیماری دوره خود را طی کرده
است. غذا و سایر وسایل مورد نیاز را روستاییان همسایه برای آن ها پشت این
مرز سنگی قرار می دادند. درعوض ساکنان برای آن ها سکه هایی در آب و سرکه
قرار می دادند زیرا معتقد بودند سکه ضدعفونی کننده است. این سنگ های مرزی
هنوز هم دیده می شوند. آبی که پول از طریق آن رد و بدل می شد امروزه چاه
موپسون نامیده می شود.
پس از چهارده ماه این
بیماری به همان صورتی که ناگهانی ظاهر شده بود، ناپدید شد. در آن زمان 260
نفر از 350 ساکن روستا مرده بودند. بسیاری از آن ها می توانستند با رفتن از
روستا از مرگ فرار کنند اما این اقدام فداکارانه به طور موثر مانع شیوع
این بیماری به شمال انگلستان و کشته شدن هزاران نفر دیگر شد. امروزه علائم،
نشانه ها و بناهای یادبودی در سراسر این روستا وجود دارد و آخرین یکشنه هر
آگوست به نام یکشنبه طاعون شناخته می شود و مراسم یادبودی در این روستا
برگزار می شود. مردم به یاد فداکاری آن ها از مرزهای سنگی دیدن می کنند و
سکه هایی را در آب می اندازند.
وقتی ادوارد جنر واکسن آبله رو کشف کرد یک روستایی انگلیسی داوطلب آزمایش واکسن شد و گفته بود که خطر رو برای کمک به درمان این بیماری قبول می کنه این دیدگاه یک روستایی اونها مقارن با زمان قاجار خودمون بود. مقایسه کنید