دانستني هاي جالب ازآینه های صدا +تصاویر

 

مهمترین عضو یک سیستم دفاع هوایی کارآمد، سیستم هشداردهنده است که می تواند هواپیمای دشمن را قبل از اینکه برسد شناسایی و ردیابی کند. اما در روزهای قبل از رادار، تنها راه شناسایی هواپیمای دشمن، شنیدن صدای نزدیک شدن هواپیماها بود. نیروی هوایی سلطنتی مجموعه ای از مکان های گوش دادن را در اطراف سواحل بریتانیا تاسیس کرد. آن ها شامل منعکس کننده های بتنی و کروی شکل بزرگی می شدند که «آینه صدا» نام داشتند و قادر بودند صدای موتورهای هواپیماها را همانطور که به کانال انگلیسی نزدیک می شدند، با بازتاب امواج صدا از سطح منحنی خود و متمرکز کردن آن در یک نقطه کانونی تقویت کنند، مثل پرتوهای نور از یک آینه کروی. چندین میکروفون در مقابل این بازتابنده قرار داده می شد و باتوجه به اینکه کدام میکروفون سیگنال قوی تری دریافت می کند، جهت نزدیک شدن هواپیما مشخص می شد.

 

در پایان سال های 1920، اولین آینه صدا در Hythe در کنت در ساحل جنوبی انگلستان بالا رفت. این مکان انتخاب شد زیرا در مسیر پرواز هواپیماهای تجاری به سمت فرانسه قرار داشت، درنتیجه موارد کافی برای آزمایش فراهم می کرد. ابتدا پنج آینه کروی از جنس فولاد و بتن که هرکدام شش تا نه متر ارتفاع داشتند ساخته شد. این آینه ها می توانستند امواج صوتی که تا 90 سانتیمتر طول موج داشتند را تقویت کنند.

 

اما امواج صوتی مورد نیاز ارتش 4.5 تا 5.5 متر طول موج داشتند. در سال 1930 ششمین و نهایی ترین آینه ساخته شد. یک دیوار منحنی بزرگ که 60 متر طول و 8 متر ارتفاع داشت. این مگا آینه صوتی با محدوده شنوایی 32 کیلومتر توانست نتایج مورد نیاز را ارائه دهد. علاوه بر آینه ها، تیم بزرگی از بیش از 500 نفر برای ارتباط دقیق و سریع بین منطقه شنیدن، اپراتورهای تلفن و افسران در اتاق کنترل و مراکز فرماندهی، آموزش می دیدند.

 

اما هواپیماها بسیار سریع تر شدند، به این معنا که زمانی که تشخیص داده می شدند آنقدر نزدیک بودند که فرصت مقابله با آن ها نبود. به زودی تردیدها درباره پروژه آینه های صدا آغاز شد. سپس در سال 1935 پروژه ناگهان به پایان رسید و رادارها جایگزین آن ها شدند. آینه های صدا که هرگز واقعا عمل نکردند هنوز هم در اطراف سواحل انگلیس وجود دارند. مشهورترین آن ها در Denge در کنت قرار دارند. آینه های صدا حداقل در 19 مکان مختلف قرار دارند.