«تابناک با تو» - در جایی دور از کهکشان ما، ممکن است یک تمدن بیگانه پیشرفته از انرژی ستاره خود بهره‌برداری کند و ناسا در تلاش است تا بفهمد آیا می‌توان این فعالیت را شناسایی کرد.
آژانس فضایی ناسا دارای تلسکوپ‌های قدرتمندی است و در حال ساخت تلسکوپ‌های بیشتری نیز است. با توجه به این که دانشمندان به طور فزاینده‌ای به مطالعه سیارات سنگی و مشابه زمین در دیگر نقاط کیهان مشغول هستند، این موضوع بررسی شده است که آیا می‌توان نشانه‌های استفاده گسترده از انرژی خورشیدی را روی این سیارات دور دست شناسایی کرد. به هر حال، یک تمدن فرازمینی نیز نیاز به منابع انرژی دارد و یک ستاره مانند خورشید می‌تواند انرژی تقریباً بی‌پایانی را برای میلیارد‌ها سال فراهم کند. برای مثال، تمدن انسانی از استفاده از چوب به عنوان منبع انرژی به سمت زغال سنگ و اکنون به سمت منابع انرژی مدرن‌تر مانند انرژی خورشیدی حرکت کرده است.
راوی کُپاراپو -Ravi Kopparapu- که یک دانشمند سیاره‌ای ناسا است و هدایت این پژوهش را در مجله اخترفیزیک -Astrophysical Journal- برعهده داشته، بیان می‌کند: «این یک تحول طبیعی فناورانه است که یک تمدن پیشرفته می‌تواند آن را ایجاد کند.»
پنل‌های خورشیدی که از سیلیکون ساخته می‌شوند و به فراوانی در جهان موجود است، بسیار بازتاب‌دهنده هستند. این بازتاب بالا باعث می‌شود که مجموعه‌های عظیم خورشیدی هدف جذابی برای ناسا باشند، که در تلاش است تا تشخیص دهد که آیا زندگی، چه در سطح میکروبی و چه پیچیده، ممکن است در سیاراتی خارج از منظومه شمسی ما (اگزوپلانت‌ها -Exoplanets) وجود داشته باشد.
محققان این سؤال را مطرح کردند که آیا یک تلسکوپ فضایی بزرگ، مانند تلسکوپ در حال توسعه رصدخانه دنیا‌های قابل سکونت -Habitable Worlds Observatory- قادر خواهد بود تا چنین مزارع خورشیدی را در یک سیاره تا فاصله حدود ۳۰ سال نوری شناسایی کند؟ این تلسکوپ فرضی که به عنوان «سوپر-هابل» شناخته می‌شود، دارای آینه‌ای با قطر شش متر خواهد بود؛ در حالی که تلسکوپ افسانه‌ای هابل -Hubble- دارای آینه‌ای با قطر ۲.۴ متر است.
محققان تخمین می‌زنند که بشر می‌تواند تمام نیاز‌های انرژی خود را با پوشاندن حدود ۲.۵ درصد از سطح زمین با پنل‌های خورشیدی تأمین کند؛ و اگر جمعیت به طور فرضی به ۳۰ میلیارد نفر برسد، این میزان به ۹ درصد از سطح زمین افزایش می‌یابد. اما چه مقدار از سطح یک اگزوپلانت دوردست باید با این پنل‌های بازتاب‌دهنده پوشیده شود تا قابل شناسایی باشد؟ تیم پژوهشی شبیه‌سازی‌هایی انجام دادند تا بررسی کنند که آیا «سوپر-هابل» می‌تواند این نشانه‌های فناورانه خورشیدی را در این سیارات دور مشاهده کند و به این نتیجه رسیدند که باید حدود ۲۳ درصد از سطح یک سیاره مشابه زمین با این پنل‌ها پوشیده شود.
راوی کُپاراپو بیان می‌کند: «این مقدار بسیار زیاد است»؛ و از دیدگاه گونه انسانی، این شاید سناریویی غیرمحتمل به نظر برسد – اگرچه همانطور که در ادامه اشاره می‌شود، شاید برای گونه دیگری چنین نباشد. علاوه بر این، ممکن است یک تمدن دیگر نیازی به تولید مقادیر فراوانی از انرژی نداشته باشد که این امر مزارع خورشیدی گسترده یا ساختار‌های انرژی‌زا را غیرضروری می‌کند. یک تمدن دیگر ممکن است فناوری‌های بسیار کارآمدی داشته باشد یا جمعیت کمی داشته باشد. این امر احتمال پوشش گسترده با پنل‌های خورشیدی را کمتر می‌کند.
کپاراپو اشاره می‌کند: «یک تمدن ممکن است به اندازه‌ای که ما فکر می‌کنیم به انرژی نیاز نداشته باشد».
با این حال، می‌توان تصور کرد که یک گونه هوشمند روی سیاره‌ای سنگی و خشک مانند مریخ ممکن است بخشی زیادی از سطح زمین خود را با پنل‌های خورشیدی بپوشاند. این تمدن ممکن است آن را به عنوان بهترین گزینه انرژی تجدیدپذیر در نظر بگیرد، به ویژه در جهانی که ممکن است تولید انرژی هیدروالکتریک زیادی نداشته باشد. یا ممکن است دلایلی داشته باشد که ما قادر به تصور آنها نیستیم.
علاوه بر پنل‌های خورشیدی، برخی دانشمندان دهه‌ها است که به امکان وجود ساختار‌های عظیمی که ستاره‌ها را احاطه کرده و مقادیر عظیمی از انرژی ستاره‌ای را بهره‌برداری می‌کنند، اندیشیده‌اند. البته، این گردآورندگان انرژی عظیم که به عنوان کره دیسون -Dyson Spheres- شناخته می‌شوند، ممکن است برای تمدن‌های پیشرفته فناورانه، رویکردی عملی نباشند.
وینسنت کوفمان -Vincent Kofman- که یک دانشمند پژوهشی ناسا است و نیز در این پژوهش مربوط به نشانه‌های فناورانه مشارکت داشته، در بیانیه‌ای از ناسا می‌گوید: «قطعاً یک جامعه‌ای که قادر به قرار دادن ساختار‌های عظیم در فضا باشد، می‌تواند به روش‌های کارآمدتر فضایی برای تولید انرژی مانند همجوشی هسته‌ای دست یابد.» (بشر در حال جستجوی راهی برای دستیابی به انرژی همجوشی هسته‌ای است – اگرچه دستیابی به این فناوری هنوز راه درازی در پیش دارد.)
منبع: یک پزشک
