فیلم جنجالی دیگری از سحرقریشی+عکس

نقد فیلم دریاکنار توسط دکتر محمد لطفی زاده

دکتر محمد لطفی زاده در "منبر اینترنتی" نوشت:

به نام خدایی که هنرمند است

سلام علیکم

اخیراً فیلمی با عنوان دریاکنار به شبکه نمایش خانگی و سوپرمارکت‎ها راه یافته که در این یادداشت قصد داریم چند نکته درباره این فیلم تقدیم نماییم. این فیلم که آن را می‎توان بیشتر تبلیغ شهرک دریاکنار در شمال کشور دانست، در صدد آن بوده که در کنار فضای طنز و البته با نگاهی به ژانر وحشت، به تقبیح (تهمت زدن) بپردازد و عواقب این گناه را گوشزد نماید.

مانند بسیاری از فیلم‎های دیگر، در این فیلم هم هدف، وسیله را توجیه کرده و برای نمایش قبح (تهمت زدن) و (سوء ظن به دیگران) به رقص و آواز و نمایش جلوه‎هایی از بدحجابی، اختلاط زن و مرد نامحرم، تجمل‎گرایی و نظایر آن پناه برده شده است. در سکانس‎های مختلف و متعدد فیلم، رقص و آواز دیده می‎شود و اساساً فیلم با آواز و حرکات موزون دو بازیگر اصلی فیلم در مسیر مسافرت به شهرک دریاکنار آغاز می‎شود.

از سویی حجاب نامناسب و بخصوص آرایش غلیظ بازیگران زن (که با گریم تفاوت دارد) و نمایش تجمل گرایی (سوار شدن زوج جوان در ابتدای زندگی بر ماشین میلیاردی) رشته‎های هدف فیلم را به راحتی پنبه کرده است. در کنار این موضوع، فیلمنامه ضعیف و بازی نه چندان جالب بازیگران که سطح فنی بالایی ندارد را که ضمیمه کنیم، از این فیلم جز یک پوسته و تبلیغ شهرکی تفریحی در شمال کشور چیزی باقی نمی‎ماند.

در حاشیه این فیلم و فیلم‎های مشابه آن این سؤال مطرح است: اگر کاری حرام است و نباید انجام شود چرا با مجوز وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی انجام  می شود؟ مگر بدحجابی حرام نیست؟ چرا در فیلم‎ها با آن تسامح صورت می‎گیرد؟ چرا در فیلم‎ها اختلاط زن و مرد به آسانی نمایش داده می‎شود و رقص و آواز به سبک فیلم هندی و فیلم‎فارسی قدیم احیاء شده است؟در روزهای برگزاری جشنواره فیلم فجر، گشت ارشاد در کنار برج میلاد حضور داشت. از سویی مردم و بخصوص اهالی سینما ارشاد می‏ شدند که بدحجابی کار حرامی است و نباید انجام شود و از سویی دیگر به همان اهالی محترم سینما مجوز داده می‎شود که در فیلم، بدحجابی را به نمایش بگذارند و ترویج کنند. این تناقض در ذهن یک نوجوان چگونه حل می‎شود؟

قبح‎شکنی یک شبه و یکباره اتفاق نمی‎افتد. کسی نگوید که این فیلم‎ها بیننده ندارد و وضع و اثر مخرب ماهواره و حتی اینترنت به مراتب بدتر است و وضع خیابان‎های ما بخصوص در نقاط مرفه شهر تهران تعریفی ندارد. آمار فروش فیلم‎های سوپرمارکتی بخصوص فیلم‎هایی از این دست (دریاکنار) که با محوریت خوانندگان نابازیگر و چهره‎های بزک شده بازیگران زن درجه دو نشان می‎دهد، این فیلم‎ها کم بیننده ندارند و اتفاقاً نرم و آرام تأثیر خود را می‎گذارند.

کاش مسئولین سینمایی، نقش (ارشادی) خود را پررنگ‎تر ایفا کنند و با هم‎اندیشی و اقناع، سینماگران را به رعایت یک خط قرمز واحد مبتنی بر اسلام، در زمینه عفاف و حجاب مجاب نمایند.