بر اساس آخرین خبرها، در حال حاضر بابت گزارش هر بازی پخش زنده، مبلغ ١٢٠ هزار تومان به گزارشگران پرداخت می‌شود. این رقم در مورد بازی‌های ضبطی و غیرزنده که عمدتا به صورت خلاصه شده هم روی آنتن می‌روند به ٧٠ هزار تومان تقلیل پیدا می‌کند.
واضح است که چنین دستمزدهایی برای گزارشگران فوتبال بسیار کم است. علاوه بر اینکه این گروه عمدتا جزو چهره‌های شناخته‌شده و بااستعداد جامعه محسوب می‌شوند، باید به این نکته هم توجه داشت که اصولا گزارش یک مسابقه فوتبال کار سختی است.
٩٠ دقیقه تمرکز روی لحظه به لحظه یک بازی و نیز هراس از اینکه هر آن ممکن است عیب‌جویان فضای مجازی ایرادی پیدا کنند و شهر را به هم بریزند، کار را حسابی طاقت‌فرسا می‌کند. همچنین نباید از یاد ببریم که برای گزارشگران متعهدتر، فرآیند گزارش بازی از ساعتها قبل‌تر و با کسب اطلاعات سودمند آغاز می‌شود.
در این شرایط اگر یک نفر دلش بخواهد کار تمیز، حرفه‌ای و سالم ارایه بدهد، قطعا با حقوق گزارشگری به جایی نخواهد رسید؛ چه اینکه هر گزارشگر هر ماه حداکثر شانس گزارش ١٠ بازی را خواهد داشت که در این صورت جمع دریافتی‌اش - اگر بدهند و به موقع هم بدهند - چیزی حدود یک میلیون و دویست هزار تومان خواهد بود!
* اساتید، درست مثل کارآموزان
نکته عجیب‌تر در این مورد اما به یکسان بودن دستمزد گزارشگران فوتبال مربوط می‌شود؛ آنجا که تلویزیون مثلا بین عادل فردوسی‌پور، مزدک میرزایی، جواد خیابانی و پیمان یوسفی با علیرضا علیفر و... فرقی نمی‌گذارد و حتی به کارآموزان جدیدالورود هم همین مبلغ را می‌پردازد.
این اتفاق در حالی رخ می‌دهد که صدا و سیمای ایران در حوزه پولسازی و جذب آگهی کاملا پیچیده و کیفیت‌محور عمل می‌کند. کافی است یک بار سری به سایت بازرگانی سازمان بزنید و ببیند دوستان چطور با تعریف نزدیک به ٤٠ طبقه آگهی مختلف، نرخ پیام‌های تبلیغاتی را متناسب با فاکتورهایی مثل شبکه، ساعت، فرم آگهی و نیز برنامه‌ای که قرار است پیام بازرگانی قبل از آن پخش شود بالا و پایین می‌کنند.
آنها که برای پول گرفتن اینقدر وسواس دارند و حسابی حواس‌شان هست که کالای مرغوب‌تر را گرانتر بفروشند، چرا موقع پول دادن هیچ کدام از این مولفه‌ها را دخیل نمی‌کنند؟ آیا واقعا بین کسی که گزارشش باعث لذت مردم می‌شود با کسانی که هر لحظه روی روح مخاطب سوهان می‌کشند، هیچ فرقی وجود ندارد؟
اكباتان آنلاين
