تابناک باتو ــ بیش از یک سال و اندی از ورود کرونا به کشور می گذرد. در این مدت جهان مدام در حال تطبیق شرایط خویش با این پدیده نوظهور بوده و از تمام امکانات خود برای به اصطلاح بروزرسانی خود و زندگی با این موجود جدید با کمترین هزینه همراهی کرده است، حال آنکه آموزش و پرورش ما از کمترین تغییر برخوردار بوده و درش بر همان پاشنه ی قبلی می چرخد!
متون درسی و منابع تدریس بدون کوچکترین تغییر، مطابق با همان آموزش قبلی و حضوری به معلمان و دانش آموزان تحمیل میشود و حال آنکه تدریس مجازی به سبک ما کجا و تدریس حضوری کجا! در تدریس حضوری هر کلاس بر طبق قانون مصوب تا یک ساعت و نیم برگزار میشد و با تمامی امکانات تدریس و انتقال مفاهیم، حال آنکه هر زنگ تدریس مجازی بین ۳۰ تا ۴۵ دقیقه یعنی حدودا نصف زمان قبلی آن هم با این شیوهی من درآوردی!
برای برخورداری از یک تدریس مجازی با موفقیت نسبی برخورداری از ابزار و تجهیزات آموزشی امری بدیهی مینماید، حال آنکه آموزش و پرورش حتی در حد یک کمک هزینه برای خرید گوشی و تبلت و قلم برای معلمان و یا دادن وام به ایشان هم کوتاهی کرده و تمام معلمان با استفاده از لوازم و ابزار وامکانات شخصی مبادرت به امر تدریس میکنند.
تکرار مدام و چند بارهی «از فلان تاریخ، تدریس حضوری خواهد شد» دیگر به رویه عادی این وزارتخانه بدل شده، در حالی که هر بار این اراده با ورود به پیک بعدی به وسیله ستاد کرونا ملغی می شود، بارها اعلام شده که از نیمه آبان ماه تدریس حضوری خواهد شد و هم زمان ستاد کرونا از زمزمه آغاز پیک بعدی میگوید.
فشار تدریس مجازی با اعتصابات و تجمعات معلمان بابت معیشت سخت و دریافتی ناچیز، همزمان گشته و این مساله از توان معلمان و انگیزه ایشان برای تدریس تا حد زیادی کاسته است، در همین حال نمایندگانی هم با اظهارات خود نمک بر زخم ایشان میزنند و از پس گرفتن لایحه رتبه بندی معلمان بعد از اینهمه فراز و فرود و وعده و وعید میگویند.
حال سوال اینجاست که آیا زمان آن نرسیده است که این وزارتخانهی بی وزیر تکلیف خود را با کل مردم ایران روشن کند که آیا واقعا ارادهای برای آموزش درست و درمان به نسل آینده دارد و یا فقط به دنبال روزمرگی و بستن دهان معلمان و اولیای دانش آموزان است!