نقد جمله‌ای پرطرفدار از بازیگر معروف

اختصاصی تابناک با تو؛ لذت میبرم از زیستن حتی به غلط! (جمله‌ای از حامد بهداد که در فضای مجازی پربازدید شده‌است)،

 گاهی یک جمله کوتاه، قادر است تمام هنجارهای آدمی را زیر سوال ببرد و برای خود طرفدارانی از جنس شیشه پیدا کند. شیشه هم اگر گرما وسرمایش کنترل نشود، می‌شکند و زخمی می‌کند. گذشتن از برخی کلمات عین خیانت  به خود، جامعه و  نسلهای آینده است. ای کاش جملات، جان داشتند تا خود منتقد خود شوند. بی شک اگر زبانی جرأت دراز شدن پیدا میکرد، این کلمات بودند که پیش از همه در صف دادگاه ها از گویندگان خود شکایت می‌کردند.

*لذت میبرم از زیستن حتی به غلط *گوینده‌ی این جمله، هیچ معیاری برای غلط و درست پیدا نکرده و چون او در هیاهوی ثروت و شهرت، مرزها را نمی‌یابد و به گمگشتگی محکوم شده با اطوارهای خاص خود، قیافه‌ای حق به جانب می‌گیرد و مفهومی را خلق می‌کند که گویی حجتی برای نسل جوان و نوجوان است.

نسلی که  ترازوی زندگیشان  هنوز میزان نشده و در  سیمای پرفروغشان ردپای  ناپختگی جوانه زده است. تقصیری هم ندارند، وقتی خوراک فرهنگی ما می‌شود اینفلوئنسرهای اینستاگرام و عکسهای مبتذل و چشم و هم چشمی های رنگ و رو رفته آنها، دیگر کار همه تمام است...

هنر تعهد دارد، مسئولیت می‌آورد و تاثیر گذار می‌شود. هنر بی تعهد مثل درخت بی ریشه و دریای بی خورشید است. هنرمند نیز در گفتار و کردار مسئول است چرا که میلیون ها چشم او را رصد می‌کنند و دوستدار او هستند.

قرار نیست چون فلان بازیگر نتوانسته راهش را بیابد، مخاطبان خود را دراین برزخ گیر بیندازد و باخود همراه کند. البته هیچ گاه تقصیرها را نباید برگردن یک نفر گذاشت. کوتاهی از هر سویی ممکن است ریشه بدواند و شاخ و برگ پیدا کند. شاید بخش عظیمی ازاین تقصیرها برگردن ما انسانهای طرفدار باشد طرفداری، رسم دارد، اصول دارد. اگر قرار است با طرفداری عقل و هوشمان از دست برود همان بهتر که بی طرف باقی بمانیم، حداقلش این است که در بی طرفی، کمی خودباوری در وجودمان ته نشین می شود.

 قدرت نقد سخنان، از انسان فردی  گزینش‌طلب و فرهیخته می‌سازد و گرنه باد هم این طرف و آن طرف رفتن را به خوبی آموخته است.

حزب باد شدن، کار سختی نیست کافی است هرصبح گوشی را دستت بگیری، در فضای مجازی جولان دهی و  هر پستی که به دستت رسید و در آن به قول این روزها عشق و حال بود برای دیگران ارسال کنی و به انسانیت و اخلاقی که رفته رفته تشییع میشود قاه قاه بخندی. البته غم و شادی دوقلوهای افسانه ای هستند پس مجبوری گاهی هم فاز غم بگیری و استوریهای غمناک بگذاری و بگویی: فقط خودتو دوست داشته باش همین و بس/ یا اینکه فاز روشنفکری بگیری و  بگویی: لذت میبرم از زیستن حتی به غلط.

انگار تراژدی تلخی  پیش رو داریم، حواسمان به خود و دیگران باشد.

این داستان ادامه دارد....