« بهشت که واس‌ماس! » عنوان يادداشت روزنامه فرهيختگان به قلم سيدحميد متقي است که مي‌توانيد آن را در ادامه بخوانيد:
در چند هفته اخير فايل صوتي مداحي عجيبي در بسياري از شبکه‌هاي اجتماعي فارسي‌زبان به اشتراک گذاشته شده و مخاطبان زيادي را به حيرت واداشته‌است. مداحي غيرمتعارفي که بار ديگر آه از نهاد بسياري از دلسوزان اين ملک و ملت برآورده و آنان را بيش از پيش نگران کرده است. از قرار معلوم يکي از عزيزان مداح که احتمالا از همين الان خود را ساکن بهشت برين دانسته و از خدا چه پنهان شايد امکانات مورد نظر خود در سراي باقي را هم مشخص کرده باشد، در جشن‌هاي نيمه‌شعبان با حمله به يکي از فرق تندروي اهل سنت، شعري را با ترجيع‌بند «شيعه بگو با احساس به [... ] خناس - اينجي[بهشت] کلش واس‌ماس» خوانده و حضار نيز او را همراهي کرده‌اند. دغدغه به‌کارگيري ادبيات دون شأن اين مجالس در دهه‌هاي اخير همواره از سوي دلسوزان مسئول مطرح شده است.
به‌طور مثال در دهه 50 مرحوم مرتضي مطهري در سلسله سخنراني‌هاي صريح خود، از ادبيات منفعلانه و زبون برخي روضه‌خوان‌ها و همچنين نقل مقاتل غيرمستند و حتي غيرعقلاني انتقاد کرده، خواهان پيرايش مجالس ذکر مصائب اهل‌بيت از اين موارد شده‌بود. اين سلسله سخنراني‌ها در کتاب «حماسه حسيني» گرد آمده است، امروز هم هنگامي که مخاطبان به اين کتاب مراجعه مي‌کنند، عناصر جسارت، شجاعت و ادب بحث منطقي را مي‌توانند در جاي‌جاي اين سخنراني‌ها بيابند. در دو دهه اخير هم برخي دلسوزان از نفوذ ادبيات و لحن غيرمناسب در مرثيه‌خواني‌ها و مداحي‌هاي برخي از فعالان اين صنف گلايه کرده و تصريح کرده‌بودند که نبايد به بهانه نوآوري به شأن پيشوايان مذهبي خدشه وارد کرد.
با همه اين توصيفات اين نوشتار قصد تکرار اين قبيل دل‌نگراني‌ها را ندارد. اگر به بيت شعر مداحي اخير توجه کنيم، فارغ از ادبيات نامناسب، اين شعر واجد مفهوم بسيار خطرناکي است که تکثير آن مي‌تواند آثار مخربي براي فرداي اين سرزمين پرگهر به‌همراه داشته باشد. براساس مفاهيم قرآني، تنها کفار- طبق بسياري از تفاسير شيعه يعني افرادي‌که با وجود شناخت ذات باري، بر حقيقت سرپوش گذاشته و از آن روي برمي‌تابند- به صورت جاودان در عذاب خواهند ماند و ساير زمينيان به صورت‌هاي مختلف با گذار از مراحل متعدد سرانجام در ديار باقي به آرامش خواهند رسيد. اين قبيل اشعار به صورتي ترويج‌دهنده اين امر هستند که به غير از معتقدان به مذهب ما همه فرق اسلامي، اهل کتاب، بسياري از مصلحان ديگر و... در اقصي‌نقاط عالم جايي در جنت ندارند.
به عبارت ديگر همه به غير از هم‌مسلکان ما کافرند و لاجرم محروم از رحمت الهي هستند. در طول تاريخ تسلط اين نوع نگاه‌ها بر جوامع موجب برپايي فجايع بزرگي شده است؛ فجايعي‌که هنوز نيز در مناطقي چون خاورميانه، آفريقا و... قرباني مي‌گيرد. نمونه اعلاي اين قبيل تفکرات را مي‌توان در سيره عملي جريان‌هاي تکفيري مطالعه کرد. نتايج عملي اين انگاره خطرناک را نيز در زخم‌هاي عميقي که در چند سال اخير بر چهره دين حنيف وارد آمده، به‌خوبي قابل مشاهده‌است. اين مسائل در حالي رخ مي‌دهد که دست‌کم در قرن اخير مرحوم آيت‌الله سيدحسين بروجردي، مرجع علي‌اطلاق شيعيان و مرحوم شيخ‌محمود شلتوت، رئيس دانشگاه الازهر با دلسوزي و چاره‌انديشي براي پيروان دين حنيف، مانع از بسياري از تخريب‌ها، انگ‌ها و تکفيرهاي گذشته شدند و به صورتي عالمانه وجود فرق مختلف اسلامي را مورد پذيرش قرار دادند. روندي که پس از اين دو مصلح از سوي برخي از ، شيفتگان صوت داوودي دين رحمت مورد توجه قرار گرفت و تلاش شد آتش نبردهاي تکفيري و مذهبي تا حدود زيادي خاموش شود.
با اين حال در دهه پيشين و به‌ويژه يکي دو سال اخير، در سايه برخي اختلافات سياسي کشورهاي اسلامي و همچنين تشديد خشونت‌هاي مذهبي در منطقه، به نظر مي‌رسد اين خطر در کمين باشد که اقدامات تفرقه‌افکنانه اين بار نه از سوي نخبگان که از سوي برخي عوام و عوام‌زدگان، موجب پمپاژ نفرت در منطقه شده و عملا آب به آسياب تروريست‌ها و بدخواهان بريزد. با اين توضيحات بايد تاکيد کرد اگر ديروز جلسات ذکر مصائب اهل‌بيت محتاج حماسه حسيني مرحوم مطهري بود، امروز به نظر مي‌رسد که براي حفظ دين و دنيا شهروندان اين کهن‌ديار، بايد در اين قبيل نشست‌ها در کنار مرور تراژدي عاشورا، مقولاتي چون ادب، جلوگيري از توهين به بزرگان فرق ديگر به‌ويژه صحابه جليل‌القدر پيامبر، رواداري، ارج نهادن به حقوق انساني، پذيرش تنوع عقايد و... نيز مورد توجه ويژه بانيان اين جلسات قرار بگيرد. به اين ترتيب به‌جاي حصارکشي دور بهشت، مي‌توان اين مجالس را به فضايي براي همدلي پيروان دين حنيف و حتي ساير شهروندان علاقه‌مند به مفاهيمي چون آزادي، عدالت، دفاع از حقوق اقليت و... بدل کرد.
