مرد روان شناس بیمارانش را زنده به گور می‌کرد +عکس

من بچه تهران هستم، بچه سید خندان، سال 62 تو کردستان عراق از ماموریتی بر میگشتم که یک دکل مخابراتی عراق را فرستاده بودم هوا. نمیدونم اتفاقی بود یا بهشون خبر داده بودن که تو راه برگشت افتادم تو کمین کومله ها. برف سنگینی میومد، خیلی سنگین، من تک و تنها بودم، وقتی داشتم به سمت مرزهای خودمون میدویدم، صدای گلوله ها که از بغل گوشم با اون صدای مخصوصشون میگذشتن کلافه ام کرده بود. دیگه هوا داشت تاریک میشد که بالای یک تپه با شیب خیلی زیاد رسیدم. دیدم که همینطوری دارن بی هدف شلیک میکنن. میدونستم نباید بگیرنم، واسه همین علیرغم اینکه پایین اون تپه را نمیدیدم ولی رفتم پایین که لیز خوردم و مثل سرسره تا پایین رفتم. من که چیزی نمیدیدم، چراغ قوه هم نمیتونستم روشن کنم ، همینطور که تو برف شدید راه میرفتم و پام به تخته سنگه که زیر برف نرم مدفون شده بودن گیر میکرد افتادم تو یه گودی. برف خیلی شدید بود، کومله ها تپه را دور زده بودن و اومده بودن پایین، صداشون که با هم حرف میزدن نزدیک میشد ولی من واقعا از شدت سرما و برف چیزی نمیفهمیدم. صبح از خواب پا شدم، تمام روم پر از برف بود. با سختی از اون جای تنگ بلند شدم و وقتی تونستم فکرمو متمرکز کنم دیدم تو یه قبر هستم. احتمالا کنده بودن برای کس دیگه و به خاطر شدت برف گذاشته بودن برای بعد. اون قبر اون شب منو از سرما و کومله ها نجات داد. یاد تمام بچه های ژاندارمری کردستان به خیر باشه. سالهای سختی را با مردانگی پشت سر گذاشتن