روزنامه اصولگرای فرهیختگان در شماره امروز خود با حمله به فیلم «آشغال های دوست داشتنی» نوشت:
اتفاقات فیلم در جریان سال ۱۳۸۸ و شورش‌های خیابانی پس از انتخابات روایت می‌شود. منیر که پیرزن تنهای این خانه است، دچار یک نوع فوبیا درمورد شنود تلفن منزلش و بازرسی آن توسط مأمورانی است که با شورشیان کف خیابان درحال منازعه هستند. او تصمیم می‌گیرد هرچیزی را که در منزلش دارد و فکر می‌کند ممکن است برایش دردسر شود، جمع کند و در یک کیسه زباله بزرگ بریزد.
فیلم جرأت نکرده به‌طور مشخص طرف یکی از دو گروه سیاسی حاضر در خیابان را بگیرد، به‌طور ضمنی و نامحسوس با صاحبان دستبند سبز همدل است و به همراه نبودن باقی‌ماندگان نسل‌های قبل با این حرکات طعنه می‌زند.
بیان کلیشه‌ای فیلم از مسائل سیاسی الکن است و خروجی کار تبدیل به فیلمی می‌شود که صرفا به درد یادآوری کلیشه‌های فراموش شده سینمای ایران مثل «ظرف آجیل» می‌خورد و البته بررسی مجدد این آسیب کهنه که یک فیلم، به‌رغم ضعف‌های آشکارش از لحاظ منطق زیبایی‌شناختی، چطور می‌تواند با جنجال و بهره‌برداری از هیاهوی «توقیف‌شدن» و «مظلوم واقع‌شدن»، بسیار بیشتر از آنچه که واقعا استحقاقش را دارد، دیده شود.
