حبیب رضایی با انتشار عکس زیر در اینستاگرامش نوشت: نادر و کمیاب و کم‌کم ''نایاب'' هستند قله‌هایی که خود به جایزه تبدیل می‌شوند، این که هستند و این که قابل می‌دانند و می‌پذیرند که نام بزرگشان جلا دهد جوایز را، نعمتی‌ست که دوصد شکر برآن واجب است.
رسیدن به این فراز، گذشته‌ای می‌خواهد بی‌کینه، جوانی و گذر عمری می‌خواهد پرملات و بی‌عقده. اینان قطعا برای کسی خط و نشان نکشیده‌اند، اینان فروتنی و ادب، در دم و بازدمشان مستتر است، این جواهرهای انسانی به طور حتم دل نازک‌اند اما همزمان دریادل.
دلگیر می‌شوند اما دل چرکین نه. می‌آیند، از پس ۴۰ سال بی‌معرفتی و بی‌سلیقگی جشنواره و با احترام جایزه‌ای را می‌پذیرند و چنین صورت پر نوری را به یادگار برای ادوار، باقی می‌گذارند تا باشد که ما فراموش نکنیم که در عرصه هنر، این جوایز هستند که به هنرمندان ''می رسند'' نه اینکه هنرمندان تلاش کنند تا دست به جایزه‌ها برسانند.
همین است که به جای کلمه ''برنده'' عبارت درست ''جایزه می رسد به...'' در مراسم سینمایی کاربرد دارد.
با تبریک از ته دل به همه عزیزان که شب گذشته در مسیرشان جایزه‌ای به آنها رسید تا توشه فردایشان باشد،مخصوصا به همکیشان نگارنده سرکار خانم صدر عرفایی با آن اجرای همترازِ استانداردجهانیشان و خانم شاکردوست پرتلاش و هوتن بسیارشکیبا و‌نابغه و‌رفیقم، اما صاحب این قلم برپا ایستاده تعظیم می کند برای استاد همیشه،علی نصیریان، وتا عمر زمان، با نهایت امتنان، صلابت و بی‌نیازی و استمرار حضورشان را دعا می‌کند، چراکه در اصل ما، به این یادگاران تمدن ادب و هنر نیازمندیم؛ وگرنه جولانگاه مگس شدن به چشم برهم زدنی است.
معدود بزرگان باقی مانده را خدواند برای ما حفظ کند. همین.
برترین ها
بازیگر جایزه درپی جایزه نمیباشد .