آقای طنز نویس از مرزهای حیا عبور کرد +عکس

شاید بتوان گفت انتشار این پست ژوله بهترین سند باشد که برخی اهالی هنر خاصه طنازها تا چه حد به آداب دینی و عرف ایرانی مقید هستند.

امیر مهدی ژوله نویسنده و طنزپزداری که اعتبار و شهرتش را مدیون اعتماد رسانه ملی به این جوان است در اینستاگرامش پستی را منتشر کرده است که تنها با یک مرور می توان برای آن عنوان «عبور ژوله از مرزهای حیا» را انتخاب کرد. این سلبریتی به بهانه مرور خاطراتش از تذکرات مورد انتظار از صدا و سیما نسبت به پوشش خانم های بازیگر، این تذکرات را مورد تمسخر قرار داده و با آوردن مثال های شرم آوری مرزهای حیا را گذرانده است. ژوله در آخر هم از دوستانش دعوت کرده که از خاطراتشان در این مورد که در ذهن این نویسنده «مصیبت» خوانده می شود، بگویند و بنویسند.

شاید بتوان گفت انتشار این پست ژوله بهترین سند باشد که برخی اهالی هنر خاصه طنازها تا چه حد به عرف ایرانی مقید هستند و اصولا بسیاری از چیزهایی که در تفکر ایشان فاقد هرگونه عیب است، از نگاه دین و مردم مومن ایران سرتاسر عیب محسوب می شود. ظاهرا این آقایان جامعه مخاطب هشتاد میلیونی را دوستان خودشان و جو حاکم بر رفتار، ادبیات و پوشش خود تلقی می کنند. نکته دیگر هم که می توان بدان اشاره کرد، خاطره گویی بدون ربط ژوله از این موضوع است که باید دید آیا این سلبریتی از جای دیگری ناراحت است که یک مرتبه همانند دیگر دوستانش، نوک پیکان حمله را به سوی محل رشد خود می گیرد و به دنبال ژست اپوزیسیونی است؟

ضمن عذرخواهی از مخاطبان عزیز، در ادامه متن پست منتشر شده در اینستاگرام امیر مهدی ژوله را خواهید خواند:

من از سال هشتاد و سه (کمربندها را ببندیم) تا سال نود و چهار(درحاشیه٢) در حال سریال نویسی برای تلویزیون (کمربندها،برره، باغ مظفر، مردهزار چهره، مرد دوهزارچهره، درحاشیه یک، در حاشیه دو) و نمایش خانگی (گنج مظفر، قهوه تلخ، شوخی کردم و عطسه ) بودم.

انقدر خاطرات بامزه و تلخ از مواجهه با سانسور و ممیزی تو این سالها دارم که دیدم حیفه برای شما تعریف نکنم.

(توضیح اینکه هر قسمت سریال برای پخش به تلویزیون فرستاده میشه،بعد از بازبینی برگه ای به عنوان موارد اشکال پخش به گروه برگردونده میشه تا اصلاحات مورد نظر صورت بگیره)

قسمت اول :حجم خانمها
یکی از معضلات نمایش خانمها در تلویزیون علاوه بر حجاب که عموما رعایت میشه و ارایش که حتی گاهی با تغییر رنگ تصویر هنگام نمایش اصلاح میشه، تصور یا توهم مشخص بودن حجم بخشی از اندام اونها از زیر لباسه.

مثلا این یک اصل پذیرفته شدست که خانمهای بازیگر باید حتما زیر پیراهنشون شلوار ضخیم بپوشن(توی سرما و گرما ) که حجم پاشون معلوم نباشه.لباسهای گشاد و ضخیم هم که یه رواله.

اما بامزه بود که سر سریال برره یکی از اشکال پخشهایی که برای ما اومد این بود که چرا حجم گوش شقایق دهقان از زیر روسری معلومه!!(توجه کنید گوش نه،حجم گوش)

و ما هیچ وقت نفهمیده بودیم دوستان چه عنصر تحریک کننده ای توی حجم گوش یک بازیگر از زیر روسری کشف کرده بودن یا وقتی به گوش فکر میکردن دقیقا به چی فکر میکردن.

یا مثلا قیافه مات و مبهوت سحر جعفری جوزانی یادم نمیره وقتی توی سریال باغ مظفر بهش گفتن اشکال اومده که چرا غبغب خانوم جوزانی معلومه.

جدا از اینکه اساسا چی غبغب تحریک کننده ست،سحر جوزانی داشت دق میکرد که من با چهل کیلو وزن غبغبم کجا بود..

پی نوشت:جدا از اینکه خانمها نمیتونن توی سریالها سوت بزنن و جیغ بکشن و بلند بخندن و خیلی از شوخی ها رو بکنن،توی یکی از سریالهای اخیر اشکال پخش اومد که خانمها خیار نخورن توی صحنه!

پی نوشت: ادامه دارد.
همه دوستان و همکارانم توی همه این سالها رو هم دعوت به این ذکر مصیبت ها میکنم. همچنین فعالین عرصه ادبیات، تئاتر، موسیقی، رادیو، تلویزیون، سینما، مطبوعات و ..

جهان نیوز