بیشتر گزارش‌های تاریخی درباره اسپارتاکوس از نوشته‌های پلوتارک (۴۶ - ۱۱۹ پس از میلاد) و آپیان (۹۵-۱۶۵ پس از میلاد) است. طبق متون آن‌ها، اسپارتاکوس یک برده فراری و گلادیاتور سابق بود که قیام بزرگ بردگان علیه جمهوری روم را رهبری کرد.
مرگ اسپارتاکوس اثر هرمان ووگل (۱۸۸۲)
انگیزه قیام به سال ۷۳ قبل از میلاد بازمی‌گردد، زمانی که اسپارتاکوس و گروهی از گلادیاتورها از مدرسه گلادیاتوری (لودوس) نزدیک کاپوآ در منطقه کامپانیا فرار کردند. آن‌ها در حومه شهر پرسه می‌زدند و بردگان را آزاد می‌کردند تا گروه خود را افزایش دهند و سرانجام ارتشی متشکل از ۷۰۰۰۰ نفر را جمع‌آوری کردند.
این شورش چالش بزرگی برای اقتدار روم بود و سنا را وادار کرد نیرویی متشکل از هشت لژیون به رهبری مارکوس لیسینیوس کراسوس را به سمت آن‌ها بفرستد. نهایتا نیروهای اسپارتاکوس سال ۷۱ قبل از میلاد در منطقه سنرچیا که آن زمان بخشی از لوکانیا بود، شکست خوردند.
پلوتارک و آپیان هر دو نوشته‌اند که اسپارتاکوس در نبرد مُرد، با این حال، آپیان اضافه می‌کند که جسد او هرگز پیدا نشد. پس از این شورش، ۶۰۰۰ شورشی بجامانده در امتداد راه آپین به صلیب کشیده شدند تا مانع آشکاری در برابر هر گونه نقشه شورش بعدی باشد.
مطالعه اخیر جنگل دوسون دِلا مِلیا در جنوب مرکزی کالابریا منجر به کشف یک دیوار سنگی و سنگر به طول ۲.۷ کیلومتر شده است. افزون بر این، آثاری از یک خندق دفاعی و یک سیستم آگر (بارو یا خاکریز دوگانه) هم شناسایی شده است.
طبق بیانیه موسسه باستان‌شناسی آمریکا: «این دیوار حالا به طور حتم بخشی از سازه‌هایی شناسایی شده که ژنرال رومی مارکوس لیسینیوس کراسوس برای مهار رهبر شورش بردگان اسپارتاکوس و نیروهایش آن را ساخته است.»
در حفاری‌ها، سلاح‌های شکسته آهنی متعدد، دسته‌های شمشیر، تیغه‌های بزرگ خمیده، نوک نیزه، سر نیزه و سایر بقایای فلزی نیز کشف شده که همگی گواه نبرد شدید میان رومی‌ها و نیروهای اسپارتاکوس برای رهایی از تله هستند.
به گفته دکتر ویسونا: «این کشف با راهنمایی گروهی محلی از محیط‌بانان که از وجود دیوار باخبر بودند، اما درباره ماهیت آن اطلاعی نداشتند، انجام شد». این تیم دیوار و خندق را با استفاده از رادار نفوذی زمین، لیدار، مغناطیس‌سنجی و نمونه‌برداری از هسته خاک بررسی کردند.»
