تابناک باتو ــ سال ۱۹۶۱ است و فرناندو کورباتو، دانشمند رایانه در ام‌آی‌تی، با مشکلی مواجه شده است. این دانشگاه رایانه‌های بزرگی دارد که فایل‌های بزرگی در آن ذخیره شده‌اند و هرکسی می‌تواند به آن‌ها دسترسی داشته باشد.
راه‌حل فناوری‌ای به نام رمز عبور بود که بیش از ۶۰ سال است در تمام رایانه‌ها روزبه‌روز گسترش یافته است و کاربران را آزار می‌دهد.
راه حل کورباتو ساخت سیستمی بود که فایل‌ها را فقط با مجموعه صحیحی از حروف باز می‌کرد و هم‌زمان برای امنیت فایل‌ها و به‌اشتراک‌گذاری منابع محاسباتی در زمانی که این منابع ارزشمند و محدود بودند کاربرد داشت.
یک سال بعد در سال ۱۹۶۲، آلن شر، یکی دیگر از دانشمندان رایانه در موسسه فناوری ماساچوست (ام‌آی‌تی)، درگیر مشکلی دیگر است. او در کاری که انجام می‌دهد از منابع محاسباتی بسیار زیادی استفاده می‌کند، و می‌خواهد برنامه‌هایش را حذف کند؛ ترفندی به ذهنش رسید تا بیشتر از زمان رایانه استفاده کند، اما برای اجرای کامل شبیه‌سازی‌هایی که می‌خواست کافی نبود.
او نیز با ارائه یک راه‌حل از مشکلی خبر داد که کاربران رایانه هنوز هم با آن مواجه‌اند: هک کردن رمز عبور. حدود ۲۵ سال بعد اعتراف کرد که راهی برای چاپ گذرواژه‌های محافظ سیستم یافته بود و از آن‌ها برای دستیابی به زمان موردنیازش استفاده می‌کرد.
کورباتو و شر شاید نخستین نمونه‌های حرکتی باشند که در طول تاریخ رایانه ادامه یافته است: یک طرف برای ایمن‌سازی سیستم تلاش می‌کند و طرف دیگر به دنبال از بین بردن آن است. تقریبا در طول تاریخ رایانه، این امنیت به رمز عبور– مجموعه‌ای کوتاه از نویسه‌های ضروری برای دسترسی - وابسته بوده است
کورباتوهای امروزی برای ایمنی بیشتر رمز عبور به راه‌هایی جدید رسیده‌اند: آن‌ها را به‌گونه‌ای رمزگذاری می‌کنند تا نشود به راحتی سرقتشان کرد، آن‌ها را در مدیریت رمز عبور ذخیره می‌کنند تا مطمئن شوند رمز عبوری پیچیده دارند که گم نمی‌شود، و سایر اقدام‌ها.
اما جانشینان شر که به‌مراتب از او پلیدترند همواره راه‌هایی نوین برای دور زدن این روش‌ها یافته‌اند، و با شیوه‌ای مانند «فیشینگ» رمز عبور را سرقت می‌کنند، که طی آن با تظاهر به اینکه وب‌سایتی قانونی‌اند، افراد را به ورود رمز عبور وادار می‌کنند.
با این حال، در سال‌های اخیر، ممکن است شرکت‌های فناوری راهی برای خلاصی از شر رمز عبور یافته باشند. با انبوهی از فناوری‌ها – از بیومتریک‌هایی مانند اثر انگشت و اسکن چهره در گوشی‌های تلفن گرفته تا استانداردهایی جدید که به دستگاه‌ها امکان می‌دهد یکدیگر را تایید کنند – شاید سرانجام از این فناوری ۶۰ ساله خلاص شویم.
قدمت رمز عبور ممکن است به اندازه خود زبان باشد. در روم باستان محافظت از رمزعبور به عهده سربازی به نام تسراریوس بود – نامش برگرفته از تکه چوبی بود که روی آن گذرواژه نوشته میشد، و مسئول تامین امنیت چیزی بود که ارتش آن را «اسم رمز» می‌نامید.
سال ۱۹۶۱ است و فرناندو کورباتو، دانشمند رایانه در ام‌آی‌تی، با مشکلی مواجه شده است. این دانشگاه رایانه‌های بزرگی دارد که فایل‌های بزرگی در آن ذخیره شده‌اند و هرکسی می‌تواند به آن‌ها دسترسی داشته باشد.
راه‌حل فناوری‌ای به نام رمز عبور بود که بیش از ۶۰ سال است در تمام رایانه‌ها روزبه‌روز گسترش یافته است و کاربران را آزار می‌دهد.
راه حل کورباتو ساخت سیستمی بود که فایل‌ها را فقط با مجموعه صحیحی از حروف باز می‌کرد و هم‌زمان برای امنیت فایل‌ها و به‌اشتراک‌گذاری منابع محاسباتی در زمانی که این منابع ارزشمند و محدود بودند کاربرد داشت.
یک سال بعد در سال ۱۹۶۲، آلن شر، یکی دیگر از دانشمندان رایانه در موسسه فناوری ماساچوست (ام‌آی‌تی)، درگیر مشکلی دیگر است. او در کاری که انجام می‌دهد از منابع محاسباتی بسیار زیادی استفاده می‌کند، و می‌خواهد برنامه‌هایش را حذف کند؛ ترفندی به ذهنش رسید تا بیشتر از زمان رایانه استفاده کند، اما برای اجرای کامل شبیه‌سازی‌هایی که می‌خواست کافی نبود.
او نیز با ارائه یک راه‌حل از مشکلی خبر داد که کاربران رایانه هنوز هم با آن مواجه‌اند: هک کردن رمز عبور. حدود ۲۵ سال بعد اعتراف کرد که راهی برای چاپ گذرواژه‌های محافظ سیستم یافته بود و از آن‌ها برای دستیابی به زمان موردنیازش استفاده می‌کرد.
کورباتو و شر شاید نخستین نمونه‌های حرکتی باشند که در طول تاریخ رایانه ادامه یافته است: یک طرف برای ایمن‌سازی سیستم تلاش می‌کند و طرف دیگر به دنبال از بین بردن آن است. تقریبا در طول تاریخ رایانه، این امنیت به رمز عبور– مجموعه‌ای کوتاه از نویسه‌های ضروری برای دسترسی - وابسته بوده است
کورباتوهای امروزی برای ایمنی بیشتر رمز عبور به راه‌هایی جدید رسیده‌اند: آن‌ها را به‌گونه‌ای رمزگذاری می‌کنند تا نشود به راحتی سرقتشان کرد، آن‌ها را در مدیریت رمز عبور ذخیره می‌کنند تا مطمئن شوند رمز عبوری پیچیده دارند که گم نمی‌شود، و سایر اقدام‌ها.
اما جانشینان شر که به‌مراتب از او پلیدترند همواره راه‌هایی نوین برای دور زدن این روش‌ها یافته‌اند، و با شیوه‌ای مانند «فیشینگ» رمز عبور را سرقت می‌کنند، که طی آن با تظاهر به اینکه وب‌سایتی قانونی‌اند، افراد را به ورود رمز عبور وادار می‌کنند.
با این حال، در سال‌های اخیر، ممکن است شرکت‌های فناوری راهی برای خلاصی از شر رمز عبور یافته باشند. با انبوهی از فناوری‌ها – از بیومتریک‌هایی مانند اثر انگشت و اسکن چهره در گوشی‌های تلفن گرفته تا استانداردهایی جدید که به دستگاه‌ها امکان می‌دهد یکدیگر را تایید کنند – شاید سرانجام از این فناوری ۶۰ ساله خلاص شویم.
قدمت رمز عبور ممکن است به اندازه خود زبان باشد. در روم باستان محافظت از رمزعبور به عهده سربازی به نام تسراریوس بود – نامش برگرفته از تکه چوبی بود که روی آن گذرواژه نوشته میشد، و مسئول تامین امنیت چیزی بود که ارتش آن را «اسم رمز» می‌نامید.
منبع: ایندیپندنت فارسی
نوشتار جالب و آموزنده ای بود.
اما اگر توضیح می‌دادید که چرا متن را دوبار تکرار کرده اید خیلی بهتر میشد.!!!