در فیلم کمدی علمی تخیلی «به بالا نگاه نکن» با بازی مریل استریپ، لئوناردو دی کاپریو و جنیفر لارنس، بشریت تنها شش ماه فرصت دارد تا از نابودی زمین توسط یک سیارک ۱۰ کیلومتری جلوگیری کند. این فیلم واکنش جهانی به تغییرات اقلیمی را تشریح می‌کند، اما این سوال را نیز مطرح می‌کند: آیا اگر مورد حمله یک سیارک قرار بگیریم، زنده می‌مانیم؟
به گزارش سرویس آی تی و فناوری انتخاب به نقل از the Sun، در یک مطالعه اخیر، دانشمندان دانشگاه کالیفرنیا بررسی کردند که چگونه بشر ممکن است انقراض به وسیله برخورد با یک سیارک را دفع کند. درست مانند طرح موفقیت فیلم نتفلیکس، در این فیلم قهرمانان داستان، فقط ۶ ماه قبل از برخورد با یک سیارک ۱۰ کیلومتری به سیاستمداران اطلاع دادند.
پرفسور فیلیپ لوبین، نویسنده اصلی مطالعه‌ای در این باره و استاد فیزیک دانشگاه کالیفرنیا به نشریه Sun گفت: دلیل ما برای نوشتن مقاله این بود که بپرسیم: «آیا می‌توان از یک فاجعه طبیعی جلوگیری کرد یا خیر».
این یک تلاش جدی برای بررسی این موضوع است که آیا بشریت به نقطه‌ای رسیده است که بتواند از اتفاقی که ۶۵ میلیون سال پیش برای دایناسور‌ها افتاد جلوگیری کند یا خیر، در مقاله‌ای که هفته گذشته در پایگاه داده Arxiv منتشر شد، پروفسور لوبین و یکی از همکارانش ابتدا تأثیری را که چنین برخوردی روی زمین خواهد داشت، تجزیه و تحلیل کردند.
یک سیارک ۱۰ کیلومتری احتمالاً تقریباً تمام حیات روی سیاره ما را از بین می‌برد و باعث می‌شود دمای جو ما به ۳۰۰ درجه سانتیگراد برسد.
با توجه به یک مقیاس زمانی چند ساله، روش ترجیحی ناسا برای جلوگیری از چنین فاجعه‌ای شامل استفاده از یک فضاپیما برای منحرف کردن جسم ورودی است. پرفسور لوبین می‌گوید، با این حال، منحرف کردن سنگی به اندازه سیاره‌ای کشنده از چند ماه قبل امکان پذیر نخواهد بود. تحلیل او نشان می‌دهد که تنها گزینه قابل اجرا در آن سناریو، حمله هسته‌ای خواهد بود.
این مقاله پیشنهاد می‌کند که می‌توان جسم خارجی را با هزاران «نفوذ نیزه‌ای» مملو از کلاهک‌های هسته‌ای - کمتر از ۱۰ درصد زرادخانه فعلی جهان - «جدا کرد». آن‌ها می‌توانند بر روی یکی از دو موشک فضایی در حال توسعه پرتاب شوند: استارشیپ اسپیس ایکس و سیستم پرتاب فضایی ناسا (SLS). دو فضاپیما هنوز در حال توسعه هستند، اما قرار است در اولین پرواز‌های فضایی خود را در ماه‌های آینده آغاز کنند. این انفجار‌ها لایه‌هایی از سنگ فضایی را مانند پیاز جدا می‌کند و آن را به قطعات کوچک‌تری می‌شکند.
فقط یک مشکل وجود دارد: این انفجار‌ها منجر به ایجاد زباله‌های رادیواکتیو می‌شود که سپس بر روی زمین می‌بارد. پروفسور لوبین می‌گوید، در حالی که این یک سناریوی تلخ است، بسیار بهتر از این است که سرنوشت خود را به دست یک سنگ فضایی عظیم بپذیریم. او توضیح داد: "در مورد یک سیارک ۱۰ کیلومتری، شما در مورد یک تهدید وجودی صحبت می‌کنید که میلیارد‌ها نفر را می‌کشد. "أخرین رویداد بزرگ انقراض زمین، سیارکی بود که دایناسور‌ها را از بین برد، فرض بر این است که قطر آن حدود ۱۲ کیلومتر بوده و ۸۰ درصد از کل حیات روی زمین را از بین برده است. از آن زمان، سیاره ما توسط تعدادی مهمان آسمانی کوچکتر و ناخواسته مورد ضرب و شتم قرار گرفته است - از جمله شهاب سنگ چلیابینسک.
این صخره فضایی با عرض تنها ۲۰ متر در سال ۲۰۱۳ بر فراز مرکز روسیه منفجر شد و ۱۵۰۰ نفر را مجروح کرد و شیشه‌های ۷۰۰۰ ساختمان را شکست. پروفسور لوبین می‌گوید که با توجه به فرکانس برخورد صخره‌های فضایی به زمین، ما به استراتژی‌هایی برای مقابله با آنچه به سمت ما پرتاب می‌شود نیاز داریم، او گفت: "طبیعت جهان طبیعی ماست که مورد اصابت دنباله‌دار‌ها و سیارک‌ها قرار می‌گیریم، زیرا تعداد زیادی در اطراف وجود دارند. چیز‌های بزرگی وجود دارد که اگر به ما ضربه بزنند، فاجعه بار خواهد بود. از سوی دیگر، چیز‌های کوچکتر زیادی وجود دارد، که برخی از آن‌ها به اندازه شهاب‌سنگ چلیابینسک هستند، که تهدید نیستند، اما به طور بالقوه می‌توانند افراد زیادی را بکشند.
