دانشمندان می‌توانند کودکانی که در آینده جنایتکار می شوند، تشخیص بدهند!

دانشمندان علوم اعصاب این دانشگاه در اوایل دهه ۱۹۷۰، حدود هزار کودک را انتخاب کردند و تعدادی آزمایش و مصاحبه در زمینه بررسی بازتاب‌های رفتاری، فهم زبان، مهارت‌های حرکتی و اجتماعی روی آنها انجام دادند.

پس از حدود ۴ دهه صبر کردند تا ببینند، آیا از نظر درصد ارتکاب جرم و جنایت، آنهایی که نمرات پایینی در این آزمایشات داشته‌اند، تفاوتی با بقیه دارند یا نه. به عبارتی یک مطالعه اصطلاحا «طولی» انجام دادند.

معلوم شد آن ۲۰ درصدی که کمترین نمرات را کسب کرده بودند، عامل ۸۰ درصد جرم و جنایت‌ها کل گروه در بزرگسالی شده‌اند.

البته از آنجا که عوامل مهم دیگری مثل وضعیت اقتصادی – اجتماعی و رفتار والدین در کودکی، جزو عوامل مهم دیگری هستند که روی مسأله می‌توانستند تأثیر بگذارند و به عنوان یک مخدوش‌کننده عمل کنند، دانشمندان در مطالعه خود ترتیبی دادند که این عوامل مخدوش‌کننده حذف شوند.

اینکه ۲۰ درصد جمعیتی، ۸۰ درصد مسأله‌ای را داشته باشد یا باعث شود، چیز بی‌سابقه‌ای نیست. این مسأله موسوم به اصل Pareto است و قبلا هم سابقه داشته در پژوهش‌ها چنین نسبت دراماتیکی به دست بیاید: مثلا ۲۰ خانواده‌های ایتالیایی، ۸۰ درصد زمین‌های ایتالیا را دارند یا در برنامه‌نویسی معمولا ۲۰ درصدها کدها، عامل ۸۰ درصد خطاها هستند.

بررسی‌ها همچنین نشان دادند، همین ۲۰ درصد، عامل ۵۷ درصدها بستری‌ها بیمارستانی هستند و ۶۶ درصد اعتبارات خیریه را مصرف می‌کنند.

چنین نتایجی، لزوم مداخله در زمان کودکی را مطرح می‌کنند تا بعدا جامعه مجبور به پرداخت هزینه‌های زیاد نباشد. اما آیا واقعا همه اینها به این معنی است که ما بیاییم و همه کودکان را غربالگری کنیم و روی ۲۰ درصد پایین آنها متمرکز شویم و برنامه‌های آموزشی خاصی رو آنها پیاده کنیم؟

پاسخ در کمال تعجب منفی است! چرا که عملا هزینه برنامه‌های آموزشی زودهنگام، از هزینه غربالگری و آزمایشات دامنه‌دار رفتاری، ارزان‌تر است. به این ترتیب منطقی‌تر است که همه کودکان را تحت برنامه‌های آموزشی همگانی قرار داد و به علاوه از نظر سیاسی، این رویه، محبوب‌تر است.
یک پزشک