انسانها ذاتا موجوداتی اجتماعی هستند و مغز ما را به گونه ای تکامل یافته تا درون چهره ی دیگران احساساتی چون اشتیاق، محبت، و خطرات احتمالی را تشخیص می دهد. هر چقدر شباهت عروسک ها به انسان ها بیشتر شود مغز ما بیشتر درون صورت آنها به دنبال احساسات انسانی می گردد و این واقعیت که درون چهره ی آنها هیچگونه احساساتی مشاهده نمی شود همان چیزیست که ما را از خود بیخود می کند.
اختصاصی «تابناک با تو»؛ فیلم های ژانر وحشت از چندین آیتم مورد علاقه ی ما به عنوان ابزار القای حس ترس استفاده می کند، از دلقک ها گرفته تا عروسک ها، واقعا چرا وسیله ی بازی یک کودک باید ما را بترساند؟
اینگونه که مشخص شده است چهره ی عروسک ها توانایی این را دارند که ناخودآگاه ما را بی قرار کنند. انسانها ذاتا موجوداتی اجتماعی هستند و مغز ما را به گونه ای تکامل یافته تا درون چهره ی دیگران احساساتی چون اشتیاق، محبت، و خطرات احتمالی را تشخیص می دهد. هر چقدر شباهت عروسک ها به انسان ها بیشتر شود مغز ما بیشتر درون صورت آنها به دنبال احساسات انسانی می گردد و این واقعیت که درون چهره ی آنها هیچگونه احساساتی مشاهده نمی شود همان چیزیست که ما را از خود بیخود می کند.
این احساس به دلیل آنچه در علم روانشناسی با عنوان شباهت آزار دهنده شناخته میشود برای ما به وجود می آید. در سال ۱۹۷۰ مهندس رباتیک ژاپنی ماساهیرو موری متذکر شد که هر چقدر شباهت ربات به انسان بیشتر باشد، بیشتر خوشایند مردم خواهد بود، اما حدی دارد به محض اینکه زیاد از حد انسان گونه شوند افراد احساس ناراحتی می کنند.
ترس از عروسک ها یا پدیوفوبیا زیر مجموعه ای از مادر ترس های شباهت های آزار دهنده یعنی اتوماتونوفوبیا می باشد که به معنای ترس از چیزهاییست که شبیه به انسان می باشند.
این ترس تنها عروسک ها را در برنمی گیرد و به مواردی چون ربات ها و مجسمه ها نیز مربوط می شود و همانند عروسک ها هر چه شی ء ساخته شده شباهت بیشتری به ما انسانها داشته باشد، نا خودآگاه ما را بیشتر می ترساند.
