همه در فلورانس می دانند گالیله کجا دفن شده است.
بقایای او در دخمه ای در باسیلیکای مشهور سانتا کروچه قرار داد. این
دانشمند قرن شانزدهمی این فضا را با چند تن از همکاران برجسته خود مثل میکل
آنز، ماکیاولی، فوسکولو و روسینی به اشتراک گذاشته است. وقتی گالیله در
سال 1642 درگذشت، دوک بزرگ توسکانی می خواست او را در کنار مقبره پدرش و
اجداد دیگر دفن کند. اما از آنجا که گالیله مرتد و دشمن کلیسا اعلام شده
بود او را در اتاق کوچکی در یک کلیسای تازه کار دفن کردند.
پس
از مرگ او، کارهای گالیله تا حد زیادی فراموش شد، تا چهل و پنج سال بعد یک
مرد انگلیسی به نام آیزاک نیوتن یک کتاب انقلابی به نام «اصول ریاضی فلسفه
طبیعی» منتشر کرد. قانون گرانش نیوتن و قوانین حرکت ثابت کرد که زمین به
دور خورشید می گردد و نه بالعکس و حق با گالیله بوده است. در سال 1718
اصلاح این خطا ممنوعیت را از آثار گالیله برداشت و در سال 1737 جسد او نبش
قبر شد و با احترام کامل در قسمت اصلی باسیلیکا دفن شد. بااین حال، قبل از
دفن دوباره گالیله، برخی از طرفداران او، سعی می کردند یادگاری از او نگه
دارند و سه انگشت دست، یک دندان و یکی از مهره های ستون فقراتش را
برداشتند.
مهره به
دانشگاه پادوا، جایی که گالیله سال ها تدریس می کرد رفت و دندان و انگشت ها
نسل ها دست به دست شد تا اینکه در سال 1905 گم شدند. تقریبا یک قرن بعد،
انگشتان و دندان به طور مرموزی همراه با دیگر آثار مذهبی قرن هفدهم در یک
محفظه چوبی در یک حراجی در سال 2009 پیدا شدند. آن ها به عنوان مصنوعات
ناشناس فروخته می شدند و آلبرتو بروشی، کلکسیونر مشهور هنر فلورانس آن ها
را خرید بدون اینکه بداند چه چیزی هستند. وقتی آقای بروشی و دخترش فهمیدند
آن ها متعلق به گالیله هستند با موزه تماس گرفتند. امروزه بازدیدکنندگان
موزه گالیله، می توانند آن ها را همراه با دو تلسکوپ، ترمومترها و ...
مشاهده کنند.
