من بخاطر کارم ماهی یکبار می تونم برم خونه و بچه هام رو ببینم، برا همینم تقریبا مشاهده بزرگ شدن بچه هام رو از دست دادم. خدا رو شاکرم ولی از همه اونهایی که همیشه در کنار خانواده هستن می خوام قدر این نعمت رو خیلی بدونن و با خانواده مهربون باشن. جالبه کارفرمای به ظاهر مومن ولی در باطن از خدا بی خبرم که حتی یکروز هم معنی دوری و دلتنگی برای خانواده و بچه ها رو نچشیده ماه پیش به راحتی بخاطر یک دلیل واهی ده روز حقوق من رو کم کرد، یعنی عذاب وجدان داره میکشه منو که ایکاش اون ده روز رو مرخصی بدون حقوق رفته بودم کنار خانواده. حیف عمرم که داره سر حسرت این چیزهای ابتدایی و برای یک لقمه نون تلف میشه.
دختر من وقتی قایم میشه یا چیزی رو قایم میکنه دیگه نمیشه پیداش کرد تا اینکه خودش اقدام کنه.