انسل آدامز یکی از بزرگترین عکاسان قرن بیستم است و
عکاس «الیوت مک گوکن» دلیلی برای آن کشف کرده است. مک گوکن درحال مشاهده
برخی از آثار عمومی آدامز، متوجه حضور نسبت طلایی در ترکیب بندی های او شد.
این اصل گیرا و خوشایند زیباشناسی توسط معمارانی مثل لوکوربوزیه به کار
گرفته شده و در طبیعت نیز به ایجاد هماهنگی و هارمونی که از لحاظ بصری جذاب
است کمک می کند. هنرمندان بزرگی مثل انسل آدامز، هنر خود را با به کارگیری
این نسبت فوق العاده کرده اند، همان نسبتی که در استخوان های انگشت های ما
و ویژگی های صورت نیز به کار رفته است.
این
که آدامز از این هارمونی طلایی آگاهانه یا ناآگاهانه استفاده کرده، برای
همیشه یک راز باقی می ماند. آدامز با شکستن مناظر و پرتره های خود به نسبت
های طلایی، آگاهانه یا ناآگاهانه، در عکس هایش تعادل ایجاد کرده است. این
چیزی است که قطعا بیننده را به سوی آثار او جذب می کند و به زیبایی کلاسیک
آن کمک می کند. انسان با قدرت ریاضیاتی آگاهانه می تواند طبیعت را ثبت و
متعالی کند، همان طور که استاد انسل آدامز بااستفاده از حس هارمونی طلایی
این کار را انجام داده است.
