کشور آمریکا همواره به عنوان یکی از ممالک با جمعیت بالای زندانی شناخته می شود.
وقتی حرف از آمار جمعیت زندانی به میان
می‌آید، هیچ کشوری در دنیا مقابل آمریکا حرفی برای گفتن ندارد جنانچه می
توان پرچمداری در تعداد زندانیان را به این کشور تعلق داد.
طبق آخرین آمارها، آمریکا از نظر تعداد
زندانیان در صدر کشورهای جهان قرار گرفته است؛ به گونه ای که 2.2 میلیون
فرد در زندان های این کشور عمر خود را سپری می کنند و پس از آن چین، روسیه و
برزیل هرکدام به ترتیب با 1.65 میلیون، 640هزار و 607 هزار زندانی در رتبه های بعدی قرار دارند.
آمریکایی ها در طول سالهای پس از جنگ جهانی
دوم، همواره تلاش کرده اند تا منافع خود را بدون توجه به ارزش‌های جهانی و
حقوق بین‌الملل به اجرا گذارد. به ویژه رفتارهای این کشور پس از ۱۱
سپتامبر ۲۰۰۱ به سوی تجاوز به حقوق بنیادین ملت‌ها سوق یافته است و برای
رسیدن به اهداف خود اعم از سیاسی و نظامی، هنگام بازجویی، به شکنجه متوسل
می‌شوند.
این در حالی است که اعلامیه جهانی حقوق بشر
(۱۹۴۸) که آمریکا در تهیه پیش‌نویس آن مشارکت کرد تمامی انواع شکنجه را
ممنوع می‌کند. آمریکا همچنین یکی از اعضای امضاء کننده کنوانسیون منع شکنجه
و رفتار یا مجازات خشن، غیر انسانی یا تحقیر کننده مصوب ۱۰ دسامبر ۱۹۸۴/
قطعنامه شماره ۴۶/۳۹ مجمع عمومی سازمان ملل متحد قدرت اجرائی کنوانسیون،
است.
گزارش زیر به بررسی برخی از زندان های امنیتی آمریکا پرداخته است:
زندان «ای‌دی‌اکس فلورنس»، امنیتی‌ترین زندان آمریکا
شاید بتوان گفت که امنیتی‌ترین زندان
آمریکا، زندان «ای‌دی‌اکس فلورنس» با نام مستعار «آلکاتراز از رشته‌کوه‌های
راکی»، در فلورانس و در ایالت کلرادو است. در این زندان، زندانیان به‌ندرت
در معرض نور خورشید قرار می‌گیرند و اغلب باید تمامی کارهای خود را در
داخل سلول انجام دهند؛ چراکه در مجموع یک هفته، تنها به میزان نُه ساعت
زمان هواخوری دارند و می‌توانند در فضای باز قرار گیرند. این زندانیان
به‌سختی نیز می‌توانند با یکدیگر صحبت کنند و ارتباط برقرار نمایند. یکی از
سرپرستان سابق این زندان در توصیف این زندان، آن را قریب به جهنم دانست.
زندان «جزیره ریکرز» یکی از بزرگترین زندانهای آمریکا
همچنین زندان «جزیره ریکرز» یکی از
بزرگترین زندانهای آمریکا است که در ایالت نیویورک قرار دارد. این زندان
یکی از زندانهای ملالت‌آور و خطرناک است که در حدود دوازده هزار زندانی
مرد، زن و کودک را در خود جای داده است. غالب این زندانیان کسانی هستند که
یا جرم‌های غیرخشونت‌آمیز مرتکب شده‌اند و مدت محدودی را بایستی در زندان
به سر ببرند و یا می‌توانند به قرار وثیقه آزاد شوند، ولی موفق به ارائه‌ی
وثیقه نشده‌اند.
هنگامی که سخن از رسوایی و بدنامی به میان
می‌آید، مجتمع زندان واقع در جزیره‌ی نیویورک که با نام «جزیره‌ی ریکرز»
شناخته می‌شود، همه‌ی این رسوایی‌ها را در تاریخچه‌ی خود داراست. این زندان
سابقه‌ی خشونت زندانیان، بی‌رحمی و وحشی‌گری زندانبانان، تجاوز و
سوءاستفاده‌ی جنسی از نوجوانان و بیماری‌های روانی را دارد و به‌علاوه یکی
از زندان‌هایی است که بالاترین آمار زندانیانی را داراست که محکومیت خود را
در حبس انفرادی به سر می‌برند.این زندان بزرگ از ده بازداشتگاه مجزا تشکیل
یافته است که بیشترین پرونده‌های حقوقی را به خود اختصاص داده است.
زندان های فدرال آمریکا
اداره‌ی فدرال زندانهای آمریکا در زمان
ریاست‌جمهوری بوش پسر، اقدام به تأسیس دو زندان فدرال نمود. این دو زندان
فدرال که در مجموع به «واحدهای مدیریت ارتباطات» شهرت یافتند، به بهانه‌ی
مبارزه با تروریسم، به‌طور سرّی در ایالت ایلی‌نوی و ایندیانا ایجاد شدند.
دوسوم جمعیت زندانیان این دو زندان را مسلمانان تشکیل می‌دهند. اداره‌ی
فدرال زندانها بر این باور است که این‌گونه زندانها به‌منظور نگهداری و
محافظت از مظنونان خطرناک و با هدف نظارت شدید بر آنها احداث شده‌اند. این
در حالی است که در واقع مسلمانان زیادی به جرم عقیده‌شان بازداشت و به این
زندان منتقل می‌شوند.
زندان هایی با هدف جداسازی مسلمانان از دیگر زندانیان
همان‌طور که بیان شد، زندان‌هایی با نام
«واحدهای مدیریت ارتباطات» در آمریکا احداث شده است که دوسوم جمعیت
زندانیان این زندانها را مسلمانان تشکیل می‌دهند. در واقع هدف از احداث
این‌گونه زندانها صرفاً تبعیض دینی و جداسازی مسلمانان از دیگر زندانیان
است. در این‌گونه زندانها، قوانین زندان و رفتار زندانبانان ابتدایی‌ترین
حقوق زندانیان را به‌طور کامل نادیده می‌گیرد. در اوایل، مخالفت‌هایی در
جهت جلوگیری از آغاز به کار این زندانها صورت گرفت که به نتیجه نینجامید.
هارلی لاپین که مدیریت اداره‌ی فدرال زندانها را برعهده دارد، این واحدهای
ویژه را در سال 2009 میلادی در کنگره این‌گونه تشریح نمود: «این افراد در
واحدهای مدیریت ارتباطات نگهداری می‌شوند تا بتوانیم به‌راحتی ارتباطاتشان
را به هر دو صورت شفاهی و کتبی کنترل کنیم و آنها را بهتر کنترل نماییم.»
این در حالی است که همان طور که گفته شد،
مطابق با ماده‌ی 5 اعلامیه جهانی حقوق بشر، هیچ‌کس نبایستی در معرض شکنجه
یا رفتار و مجازاتی وحشیانه، غیرانسانی و اهانت‌آمیز قرار گیرد و لذا شکنجه
به‌طور کامل ممنوع اعلام شده است، ولی این عمل در زندانهای آمریکا به‌طور
گسترده صورت می‌پذیرد. شیوه‌های شکنجه مثل غرق مصنوعی، استفاده از نیش
مار، گرسنگی دادن، ضرب‌وشتم و دیگر موارد، در این زندانها رایج است.
همچنین در زندانهای آمریکایی در عراق،
افغانستان و گوانتانامو و ... شرایط و اوضاعی برقرار است که شکنجه، رفتار
وحشیانه و غیرانسانی و برخوردهای تحقیرآمیز اقدامات زشت را به‌راحتی قابل
اجرا می‌سازد و کرامت انسانی، قربانی جنگ آمریکا علیه تروریسم و نیز نظم
تحقیقاتی این کشور شده، زیرا دولت آمریکا نه تنها قوانین بین‌المللی و حقوق
بشر، بلکه به عمد و از سر اراده قوانین انسانی جامعه جهانی را زیر پا
گذاشته شده است که در زیر به صورت خلاصه، عمق این فجایع بررسی شده است:
زندان ابوغریب
«زندان ابوغریب»، یکی از مواردی است که
بی‌توجهی دولت آمریکا به معاهدات و پیمان‌های بین‌المللی را آشکار می‌کند.
این زندان یکی از بدنام‌ترین زندان های دنیا بود؛ شکنجه، اعدام‌های هفتگی و
شرایط زندگی دشوار از جمله موارد سوء رفتار با زندانیان در این دوران بود.
پس از سقوط رژیم صدام، تمامی متعلقات قابل
تعویض این زندان عظیم توسط مقامات ناتو عوض کردند. زندان ابوغریب اکنون
متعلق به آمریکا بود. با این حال اسناد به دست آمده از این زندان در سالهای
بعد، پرده از جنایت‌های شنیعی برداشتند که نشان دادند زیر پوست به ظاهر
تمیزتر شده این مجموعه، فجایعی به مراتب غیرانسانی‌تر از گذشته رخنه کرده
بودند.
در سال ۲۰۰۴ و پس از اشغال عراق توسط
آمریکا، با انتشار تصاویری از زندان ابوغریب در برنامه شصت دقیقه شبکه
تلویزیونی سی‌بی‌اس آمریکا و مقاله‌ای در مجله آمریکایی نیویورک به قلم
سیمور هرش در مورد شکنجه و آزار زندانیان عراقی توسط نظامیان آمریکایی در
زندان ابوغریب، مورد توجه بین‌المللی و انتقادات فراوانی از وزارت دفاع
آمریکا بخصوص وزیر وقت دفاع آمریکا، دونالد رامسفلد قرار گرفت.
گروه دیده‌بان حقوق بشر که مقر آن در آمریکا
است، می‌گوید اظهارات سربازان آمریکایی نشان می‌دهد که زندانیان در
سالهای ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۵ به طور مرتب با ضرب و جرح شدید، محرومیت از خواب و
دیگر انواع سوء رفتار مواجه بوده‌اند.
زندان گوانتانامو
در پی حملات انتحاری ١١ سپتامبر سال ۲۰۰۱ در
آمریکا و اعلام دکترین "مبارزه جهانی با تروریسم"، دولت آمریکا
بازداشتگاهی را در خلیج گوانتانامو ایجاد کرد تا کسانی را که در ارتباط با
اقدامات تروریستی در نقاط مختلف جهان بازداشت می شوند، در این محل زندانی
کند. از آنجا که آمریکا این افراد را "نظامی دشمن" نمی‌داند، آنان از حقوق
اسیران جنگی برخوردار نیستند و از آنجا که نه تابعیت آمریکایی دارند و نه
در خاک آمریکا دستگیر یا زندانی شده‌اند، در حوزه قضایی آمریکا قرار ندارند
و مشمول حقوق بازداشت شدگان در قوانین آن کشور، مانند ایراد رسمی اتهام،
دسترسی به وکیل مدافع در مراحل بازجویی و حق محاکمه سریع و عادلانه
نشده‌اند.
انواع شکنجه های این زندان شامل: خشونت
جنسی، روش های تحقیر، محرومیت از خواب، محرومیت حسی، زندان انفرادی، انزوا،
اعدام های ساختگی، خوراندن دارو، استفاده از سگ برای ایجاد هراس در میان
زندانیان، بمباران حسی (شلوغی)، روش غرق مصنوعی و ... .
زندان بگرام
«زندان بگرام» که از آن به عنوان «زندان
سیاه» یاد می‌کنند در سال ۲۰۰۲ در داخل پادگان هوایی بگرام در افغانستان
ایجاد شد که به یکی از مصادیق نقض حقوق بشر توسط دولت آمریکا تبدیل شده است.
برررسی های دیده بان حقوق بشر دربارۀ شکنجه
گری آمریکا در زندان بگرام افغانستان نشان می دهد دست کم ۱۱۱ نظامی و
غیرنظامی آمریکایی در مواردی از بدرفتاری یا قتل زندانیان دست داشته اند.
در روزهای آخر سال ۲۰۱۳ میلادی بود که بیگناهی هزاران زندانی در زندان
بگرام از سوی کمیته بررسی وضعیت حقوق بشر در این زندان به اثبات رسید.
نظامیان آمریکایی در این زندان از ابزارهای
بسیار غیراخلاقی برای شکنجه زندانیان استفاده کرده و برای اعتراف گرفتن
بارها در برابر آنها به مقدسات اسلامی توهین کردهاند . زندانیان محبوس در
آن ، ضمن آن که از کوچکترین امتیاز و امکاناتی بهره مند نیستند ، از سوی
زندانبانان و نظامیان آمریکایی مورد انواع شکنجه های روحی و جسمی قرار می
گیرند. بطوری که شکنجه‌های سربازان آمریکایی در این زندان موجب مرگ و آسیب
به شمار زیادی از زندانیان این بازداشتگاه نیز شده است. چنانچه، تینا فوستر
مسوول شبکه جهانی عدالت، که مرکز آن در نیویورک است از نقض بارز حقوق بشری
در زندان بگرام از سوی آمریکایی ها، خیر داده بود.
زندان های کالیفرنیا
اعمال شکنجه های روحی و جسمی و انفرادی های
بلند مدت در زندانهای آمریکا در سال ۲۰۱۳ به اوج خود رسید. به شکلی که در
تاریخ ۱ ژوئیه این سال زندان های کالیفرنیا شاهد بزرگترین اعتصاب غذای
ساکنانش در طول تاریخ آمریکا بود. در این اعتصاب حدود سی هزار زندانی شرکت
کردند و برخی از آنها حدود دو ماه در اعتصاب بودند. به گزارش عفو بین
الملل، نزدیک به ۵ هزار تن از مجموع ۱۲۱ هزار زندانی کالیفرنیا به مدت
طولانی در زندانهای انفرادی بدون پنجره نگه داشته شده اند. این نهاد حقوق
بشری در گزارش خود در مورد زندانیان کالیفرنیا مسئولان زندانها و مقامات
سیاسی فدرال و ایالتی را متهم به نقض حقوق زندانیان و مفاد میثاق حقوق
مدنی و سیاسی در موارد زیادی صورت گرفت.
زندان می سی سی پی
مرکز تأدیبی شرق می سی سی پی، در سال ۲۰۲۳ شاهد یکی از بزرگترین تجاوز سازمان یافته به حقوق زندانیان در آمریکا بود.
اتحادیه موارد زیر را به عنوان مهم ترین اقدامات ضد حقوق زندانیان در زندان می سی سی پی مطرح کرده است:
منع دسترسی بیماران روانی به مراقبت های
اولیه بهداشتی و پزشک؛ نگه داری زندانیان در سلول های بدون پنجره، نور و
سرویس بهداشتی؛عدم محافظت از زندانیان در برابر تجاوز و ضرب و شتم دیگر
زندانیان؛ کاربرد خشونت علیه زندانیان توسط مأموران امنییت.
زندان های مخفی سیا در سایر کشور
همچنین گفته می شود سازمان سیا در مکان هایی زندان مخفی دارد که هیچ اطلاعی درباره آن وجود ندارد.
آمریکا علی رغم ادعاهای چندین ساله خود به
عنوان کشوری با مهد حقوق بشر، هرگز نمی تواند این حقیقت را مخفی کند که
بزرگترین زندان ها را در جهان داراست و سالیانه در سراسر این کشور افراد
زیادی روانه زندان شده و تحت شکنجه های وحشیانه قرار می گیرند.
به منظور بی ابرو کردن امریکاییها یک گزارش هم به همین اندازه زاجع به زندانهای ایران جهت مقایسه تهیه شود.