چنان چه در این تصویر پررنگ شده که فضاپیمای نیوهورایزنز ناسا در روز ۱۴
ژوییه ی ۲۰۱۵ گرفته می بینید، این ساختار از دستکم شش شکستگی کششی تشکیل
شده (با پیکان های سفید نشان داده شده اند) که در یک نقطه نزدیک مرکز به هم
می رسند.
درازترین شکستگی ها تقریبا راستای شمالی-جنوبی دارند و آن که از همه
طولانی‌تر است و به نام گوداله اسلیپنیر (Sleipnir Fossa) شناخته شده، بیش
از ۵۸۰ کیلومتر درازا دارد. شکستگی که راستای خاوری-باختری دارد کوتاه تر
است و کمتر از ۱۰۰ کیلومتر طول دارد. این شکستگی ها در شمال و غرب به دشت
های لکه دار با موج های ملایمِ عرض های جغرافیایی بالا می رسند، و در جنوب
وارد یک سطح تیغه‌ای که "پشته شکنجی تارتاروس" نام گرفته شده اند. نکته
قابل توجه این است که پاهای این عنکبوت به طور چشمگیری ته‌نشست های سرخ
رنگِ زیر سطح پلوتو را نمایان کرده اند.
خبرآنلاين
