به پاسداشت اندیشه های سترگ نامیرا

  به پاسداشت اندیشه های سترگ نامیرا

فریدالدین عطار نیشابوری؛

مردان خدا را باید شناخت. باید نفس به نفسشان حرکت کرد همگام شد تا روح کلامشان بر ما آشکار شود.

مردانی که گنجینه های معرفت را دراندرون نهفته اند. کسانی که انبوه آموخته ها و تجربه های علمی و عملیشان چنان مهارتی دربعد نظری به انان می بخشد که آثاری بیافرینند که در ساده ترین زبان به پیچیده ترین لایه های معنا نقب می زنند.

عطار مرد سخن است اگرچه شعر بت اوست اما خویشکاری خود را هم سخن می داند؛


او آمده است بگوید تا آگاه سازد آن همه اندوه پشت سر عطار ان همه ریا و تزویرهای دینی و ان همه جاه و جلال های برکشیده در جامعه اش در پس ارزوهای زندگی پرتقوای وعده داده شده که چندان از ان نگذشته است کمر روح او را خم کرده است.

آثار عطار زخمه خورده ی اصطلاحات عرفانی از نوع ابن عربی نیست که او تجربه کرده ی این راه است.او مرد عمل است.

آشنایی و مداومت دیدار او با قشرهای مختلف مردم و استادی اش در درد اشنای زمان خود به اواین امکان را داده است تا انگشت بر رگ روح و جسم ما بگذاردو مهربانانه قدم در مداوای انسان محتضر زمان خود و هر زمان دیگر بگذارد تنها راه تداوم این مداوا آثاری است که او نوشته و مداوا ممکن نیست، جز با خواندن و خواندن و خواندن این.


غزل های او شور شعور مردی است که با وحدت تجربه ی شخصی خود ما را به مهمانی دریافت های درونی مردی می برد که معلوم نیست چند بار بر اونگ درد ایستاده و چند بار شوق دیدار اورا به عمق دریای فراق کشانده و تشنه تر بازگردانده است.

عطار مردی مهربان و دوست داشتنی است. نگاهش که می کنی با زبان گرم پرسوز نگاه در نگاه مردان و زنانی دارد که دل به او سپرده اند و نبض روح دردستان او دادند و گوش دل به او سپرده اند تا او رد پای معشوق را در سمرقند نشان گیرد و راهنمایشان باشد تا سودای غلیظ آلودگی های ظاهری را بالا بیاورند و ارام و متین به سلام ارامش درونی برسند.

با عطار باید همدم و مانوس شد امکان نداردبا یک بار خواندن اثار او چیزی جز طعم گس میوه های کال یافت که گاهی ما را می رماند.
میوه های ناب فهم ودرک دانسته های عطار رارا باید رسیده خورد و چشید وان گاه تا همیشه سرمست خواهی شد.

آثار عطار تفسیر کامل کهن الگوی سفر است او دمی آرام وقرار ندارد و همین است که ما را نیز بیقرار می خواهد و شگفت اینکه اقیانوس کلامش چون طلوع دلنشین یک روز ارام و دلچسب اغاز تابستان است که احساس می کنی هیچ حرکتی در ان نیست و تو چون مرغ دریایی از بالا به پایین شیرجه می زنی برای شکار ماهی معرفت اگر تو اهل رازی چشم کن باز به غواصی برون گیر از سخن راز و خاصیت این ماهیان دریای به ظاهر آرام آن است که دردرون تو جوشش به پا می کنند وتو ناگهان متلاطم می شوی و دریا هم چنان آرام است اما لایه در لایه درهای بینشی را نهان دارد که تورا به خود می کشد.

این است خاصیت اشعار عطار هرقطره اش دریا را به درون تو می برد. متلاطمت می کند و خواب را از چشمانت می گیرد.
کسی که با قطره های دریای فهم عطار خوگرفت ممکن نیست دیگر رنگ زمین بی اورا تحمل کند.
ازطرف دیگر عطار زندگی را خوب می شناسد. نگاهش به هستی نگاه مرد خشن متعصب زن گریزی نیست که تو را برماند.

مهربان ترین خدا را دراشعار عطار می توان دید. مهربان ترین عشق هایی که که دچارت می کنند و به کام نهنگ بلا می کشانند و تو این بلای جان شکر را به جان می خری.

نسبت به جامعه اش بی تفاوت نیست. بارها و بارها از زبان برترین اسطوره خود دیوانه با انتقاد های تند بر سردمداران زور و زر تاخته است و دنیا را کشتزار ما می داند جایگاه بودن برای شدن.
انسان موم دست های اوست.به تمام زوایای روح او آشنا و آگاه به تمام خواسته های فردی و اخلاقی و اجتماعی و رفتاری اش.

برای ظریف ترین لایه های وجودی بشر حرف دارد. این گونه است که عطار جوشش هستی را در هرکه به تمنای دریافت او رفته ایجاد می کندو چشمه که در درون زایا شد و متصل شد به ریشه های زمین عطار رخ می نماید و این ممکن نیست مگر با مدام و مدام و مدام خواندن و سیراب شدن و ان گاه حرکت و حرکت و بالا و بالاتر رفتن و... .
پگاه 25 فروردین 95
م.امینی ثانی