قناری ها از اواخر دهه ۱۸۰۰ برای شناسایی گازهای خطرناک مانند مونوکسید کربن در معادن استفاده می شدند. این گاز در مقادیر زیاد برای انسان – و همچنین قناری ها – کشنده است، اما این پرنده به مقادیر بسیار کمتر مونو کسیدن کربن نیز حساس بوده و از این رو، سریع تر از انسان واکنش نشان می دهد.
قناری در یک قفس عادی نگهداری می شد و پس از مطلع شدن معدنچیان از وجود خطر دیگر زنده نمی ماندند.
پس از شناسایی گاز مونوکسید کربن به عنوان یک عامل خطر در معادن، جان هالدین یک قفس شیشه ای مجهز به کپسول اکسیژن برای جلوگیری از مرگ قناری ها طراحی کرد.
ورودی دایره ای قفس دارای صفحه سوراخ دار بود که از فرار قناری جلوگیری می کرد. زمانی که قناری نشانه های مسمومیت با مونوکسید کربن را نشان می داد، درب قفس بسته شده و دریچه کپسول اکسیژن باز می شد تا قناری احیا شود. سپس، معدنچیان منطقه خطر را ترک می کردند.
عصرایران
