عکسی در فضای مجازی درباره کیفیت بیمارستان های ایران منتشر شده که آن را با بیمارستان های فیلم های ژانر ترسناک مقایسه کرده اند. این عکس بهانه ای شده برای یکی از کاربران به اسم «کاظم» که یکی از تجربه هایش از بیمارستان ایران را در یک رشته توییت تعریف کند.
کاظم نوشته: «یکشب پدر رو در اورژانس بیمارستان بستری کردیم. حوالی ساعت 1 شب، پزشک اورژانس آمد و ام ار آی نوشت. شرایط جوری بود که با ویلچر نمیشد بیمار رو جابجا کرد و در نتیجه پدر رو روی یک تخت تحویلم دادند که ببرم ام آر آی و برگردانم. اون شب یکی از سخت ترین شبهای عمرم بود. تنهایی مثل پتک فرود آمد روی سرم. با هر بدبختی بود تخت رو از شیب ملایم حیاط هل دادم به سمت بالا و بعد از یک مسیر ساده گذشتم تا رسیدم به ساختمان مد نظر جلوی روم، یک رمپ بلند و طولانی با یک پاگرد در انتظارم بود. انگار که باید تا ته کهن ترین سردابه جهان رو پایین میرفتم ( اونقدر مستاصل بودم که به فکرم نرسید این کثافتخانه باید یک آسانسوری هم داشته باشه ). ماتم گرفته بودم که تخت رو چجوری از رمپ پایین ببرم که نه پدرم از روی تخت سقوط کنه و نه اتفاق دیگری رخ نده در همین حین، یک جوانمرد پیدا شد و آمد کمکم خلاصه با بدبختی تخت رو رساندیم پایین و من از اون ادم تشکر کردم هر چه اصرار کرد که میایسته تا کارمون تمام بشه که در بالا رفتن کمک کنه، گفتم راضی به زحمت نیستم و معلوم نیست چقدر کارمون طول بکشه وقتی که طرف خداحافظی کرد و رفت، تازه فهمیدم که تعارف بیجا کردم و بالا بردن تخت از این رمپ کار ساده ای نخواهد بود بعد از انجام ام آر آی چشمم به آسانسور افتاد و تخت رو داخلش جا دادم و رفتیم بالا نیمی از مسیر برگشت رو طی کرده بودم که دیدم برادر کوچکم، سلانه سلانه داره از اون دور وارد بیمارستان میشه بدون هیچ دلواپسی و نگرانی.
پ ن: این تصویر من رو یاد اون زیرزمین سرد و تاریک انداخت .در آن نیمه شب پاییزی که خیس عرق بودم و مستاصل و تنها. »
برترین ها
