آیا می‌دانستید مصریان باستان،
پیاز را مورد احترام و ستایش قرار می‌دادند، از نظر آن‌ها شکل کروی و گوی مانند پیاز و لایه‌های متحدالمرکز آن، نمادی از ابدیت و جاودانگی بود.
با وجود اینکه پیاز وحشی در همهٔ نقاط زمین می‌روییده، کشت آن از ۳۵۰۰ سال پیش از
میلاد مسیح (ع) در آسیا آغاز شد و سپس به مناطق دیگر راه یافت.
بر پایه آمارهای انجمن بین المللی، مصرف پیاز در بیست سال گذشته 50 درصد در آمریکا افزایش یافته است.
در ادبیات عامه مردم انگلستان، پیاز نمادی از پیش بینی آب و هوای زمستان است، لایه‌های نازک پیاز نشان دهندهٔ زمستانی معتدل و لایه‌های ضخیم نشان دهندهٔ سرمای سخت و گزنده در این فصل است.
در جنگ‌های داخلی آمریکا،
کمبود پیاز تبدیل به یک معضل شده بود. ژنرال اولیس سیمپسون گرانت به مرکز ادارهٔ جنگ تلگرافی فرستاد و نوشت: من سربازان خود را بدون خوردن پیاز به حرکت درنخواهم آورد.
آن‌ها به سرعت سه محموله بزرگ از پیاز را با کشتی برای سربازان فرستادند. سربازان در کنار وعده‌های خود پیاز استفاده می‌کردند، زیرا بر این باور بودند که پیاز باعث زود‌تر خوب شدن زخم‌ها می‌شود.
بر اساس یادداشت‌های
هرودوت، صدهزار کارگر در ساخت اهرام مشغول به کار بوده‌اند، هر کارگر روزانه به اندازهٔ یکصد گرم پیاز مصرف می‌کرده است که نشان می‌دهد هر روز برای تأمین غذای یکصدهزار کارگر، معادل ده هزار کیلو گرم پیاز تهیه می‌شده است. این میزان در ده روز به صدهزار کیلوگرم می‌رسیده و در ماه به سیصد تن و در عرض شش ماه، هزار و هشتصد تن پیاز مصرف می‌شده است.
