در بیانیه مطبوعاتی آمده‌است که این پروژه توسط دانشگاه نیو ساوت ولز (UNSW) برنامه ریزی شده‌است اما از سوخت هسته‌ای استفاده نخواهد کرد.
همجوشی هسته‌ای فرآیندی است که در آن واکنش‌های هسته‌ای بین عناصر سبک منتهی به تشکیل عناصر سنگین‌تر می‌شود. در مواردی که هسته‌های واکنشی متعلق به عناصری با عدد اتمی پایین باشند (به عنوان مثال هیدروژن با عدد اتمی ۱ یا ایزوتوپ های آن دوتریم و تریتیوم)، مقادیر قابل توجهی انرژی آزاد می‌شود.
این همان فرآیندی است که در خورشید اتفاق می‌افتد و به طور بالقوه می‌تواند برای تأمین انرژی بدون کربن در سیاره در صورت تقاضا مورد استفاده قرار گیرد. این برعکس شکافت هسته‌ای است، فرآیندی که امروزه در نیروگاه‌های مقیاس بزرگ استفاده می‌شود، اما از آنجایی که زباله‌های رادیواکتیو تولید نمی‌کند، بسیار ایمن‌تر تلقی می‌شود.
بزرگ‌ترین چالش در همجوشی هسته‌ای، تولید انرژی بیشتر از واکنشی است که برای ایجاد شرایط لازم برای این فرآیند به کار می‌رود. برای انجام این کار، دانشمندان با لیزرهای پرقدرت و راکتورهای توکامک کار کرده‌اند. توکامک نامی است که به یک محفظه خلاء می‌گویند که به شکل دونات است و با آهنرباهای قوی پوشانده شده است. این ها برای گرم کردن و کنترل اتم های هیدروژن تا دمای بسیار بالا استفاده می‌شوند.
پاتریک بور، مدرس مهندسی مکانیک و ساخت در UNSW گفت: «دانشجویان درگیر در این پروژه باید راه‌حل‌هایی برای چالش‌های بزرگ مهندسی ایجاد کنند، از نزدیک با شرکای صنعتی همکاری کنند، و مرزهای آنچه را که با انرژی همجوشی ممکن است، بشکنند.»
دستگاه توکامک که در حال برنامه ریزی است نسبتاً کوچک است و اندازه آن فقط 3×3 فوت (1×1 متر) است. با این حال، ساخت این دستگاه به دانش‌آموزان نیاز دارد که ولتاژهای بالا را مدیریت کنند و مهارت‌هایی را بیاموزند که می‌تواند در زمینه‌هایی مانند زیرساخت‌های ایمنی حیاتی، حمل‌ونقل و فضای بیرونی به کار رود. انتظار می رود این دستگاه کار در دو تا سه سال آینده به بهره برداری برسد.
خبرآنلاین
اينكه اهميتي نداره، دانش اموز دوره مموتي هم تو زير زمين خانه غني سازي مي كرد