یکی از آثار عجیب تر سرمای هوا که ساکنان روستای اسنگ (Snag) در یوکان متوجه آن شدند، حرکت متفاوت امواج صوتی بود.
از ۱۷ ژانویه تا ۵ فوریه ۱۹۴۷، یوکان در شمال غربی کانادا یک دوره سرمای چشمگیر را پشت سر گذاشت و دمای هوا در ۳ فوریه به کمترین میزان خود برابر با منفی ۶۳ درجه سلسیوس رسید
در چنین دماهای پایینی، نفس مردم به پودری سفید در هوا تبدیل می شد. مردم می توانستند ابرهای نفس منجمد خود را برای دقایقی در هوا معلق ببینند. مشاهده رد بخار افرادی که در فضای بیرون راه می رفتند برای چند صد متر منحصر به فرد بود.
این در شرایطی بود که حضور در فضای باز در چنین شرایطی برای بیش از چند دقیقه می توانست پوست را در معرض انجماد قرار داده و سرمازدگی (هیپوترمی) خطری بزرگ محسوب می شد.
یکی از آثار عجیب تر سرمای هوا که ساکنان روستای اسنگ (Snag) در یوکان متوجه آن شدند، حرکت متفاوت امواج صوتی بود. مردم می توانستند صدای صحبت یکدیگر را از فواصل بسیار دور بشنوند. گوردون تول، ناظر شرایط آب و هوا در فرودگاه کوچک اسنگ، در شرایطی که ابری از مه منجمد اجازه مشاهده بیش از چند متر جلوتر را به وی نمی داد، اما می توانست صدای واق واق سگ های روستا در فاصله بیش از ۶ کیلومتری را بشنود.
صدا در دماهای مختلف به یک شکل حرکت نمی کند. صدا در سرما آهسته تر و همچنین اگر نزدیک به زمین باشد در مسافت بیشتری حرکت می کند.
یک وارونگی دما موجب می شود که امواج صوتی به جای فرار به سمت بالا به سمت زمین خم شوند.
عصرایران
